Drôle de Félix

Regie : Olivier Ducastel & Jacques Martineau (2000)

Het lijkt allemaals miserie troef te zijn voor de jonge Félix : zijn vader heeft hem kort na de geboorte laten stikken, hij woont in de troosteloze havenstad Dieppe waar hij sedert kort werkloos is, hij is homoseksueel en hij heeft AIDS. Gelukkig heeft hij een goede relatie met de professor Daniel.

Wanneer zijn moeder overlijdt en hij gedwongen wordt om haar appartement te verkopen, ontdekt Félix een aantal brieven van zijn vader, die in Marseille zou wonen. Félix besluit om naar Marseille te trekken om zijn vader te leren kennen. Al liftend en wandelend trekt hij van het kille Normandië doorheen Frankrijk op weg naar de zonnige Provence en ontmoet op die manier een keure aan interessante mensen : een twijfelende puber, een kranige oma, een gejaagde moeder die de ene echtgenoot na de andere verslijt, een hitsige homo, een rustige visser, ... Doorheen deze diverse ontmoetingen is de trektocht van Félix eerder een zoektocht naar zichzelf dan een zoektocht naar zijn vader.

Drôle de Félix is een road movie pur sang. De protagonist is constant onderweg en de kijker krijgt het einddoel (de vader) nooit te zien. Maar zoals met vele reizen het geval is, is de reis een veel belangrijker doel dan het reisdoel (als je begrijpt wat ik bedoel).

Een homoseksuele aids-lijder die op zoek gaat naar zijn verloren vader : je zou denken dat dit een topzware film is waarin weinig te lachen valt. Maar het tegendeel is waar : uit Drôle de Félix straalt een zeer warme, diepmenselijke gloed en de prent staat bol van joie de vivre, op het randje van het naïeve af. De film is verre van een onvergetelijk meesterwerk die de tand des tijds zal doorstaan, maar is een meer dan charmant tussendoortje. Het is aangenaam vertoeven in het warme, intermenselijke universum van de met donkere wolken omgeven maar toch nog altijd zonnige Félix.