Ultima Vez : "Spiegel" (Warande - 10.01.2007)

In de herfst van 1986 richtte Wim Vandekeybus met enkele jonge honden het gezelschap Ultima Vez op. Naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van het gezelschap vond Vandekeybus de tijd gekomen om in de spiegel te kijken en op zoek te gaan naar de essentie van zijn unieke artistieke taal die hij in de loop van twee decennia ontwikkelde.

Met 'Spiegel' levert Vandekeybus dus een soort retrospectieve af, een compilatie-voorstelling die echter meer is dan een herhaling van oud werk. In nauwe samenwerking met negen dansers werd 36 uren beeldmateriaal van 21 verschillende voorstellingen bekeken en werd besloten welke danssequenties aan bod zouden komen en hoe deze in elkaar dienden over te vloeien. Een opmerkelijk hoogtepunt hierin is het rauwe spel met stenen en blokken ("Stones"), een scène uit de voorstelling waarmee Vandekeybus debuteerde in 1987 ("What the body does not remember") en waarmee hij zich meteen een eigenzinnige stek toeëigende in de wereld van de experimentele dans.

Hoewel niet elke scène even krachtig en expressief was, was het toch vooral genieten van de rauwe interacties tussen de dansers en van het continue spel van aantrekking en afstoting, van risico en timing. De opening zorgde meteen voor een akelig hoogtepunt : een meisje ligt stil op het midden van de bühne terwijl een hevig stampende man steeds dichterbij komt. Op den duur stampt hij zo dichtbij dat het meisje zich enkel aan zijn voeten kan onttrekken door steeds op het laatste nippertje weg te rollen. Eén foute beweging en het meisje heeft een stampende voet in haar gezicht. Gaandeweg komen de andere dansers het podium op en herhalen dit gedurfde spel vol risico.

Een ander hoogtepunt vormt de scène waarin alle dansers een halve sinaasappel in hun hand hebben en daarmee op zoek gaan naar de date die bij hen past. Een erotisch geladen dans.

De diverse scènes - die overigens redelijk vlot in elkaar overvloeiden - werden geput uit de voorstellingen What the body does not remember (1987), Immer das Selbe gelogen (1991), 7 for a secret never to be told (1997), In spite of wishing and wanting (1999) en Inasmuch as life is borrowed (2000).

Een boeiende overzichtsvoorstelling die een mooie inleiding vormt op het veelzijdige werk van Vandekeybus, waarin steeds een belangrijke rol is weggelegd voor muziek (o.a. van Arno, David Byrne, Peter Vermeersch) en waarin ook het aspect 'film' een steeds belangrijkere rol is gaan spelen. Dit laatste aspect kwam in Spiegel helaas te weinig aan bod.

Voor fragmenten uit de voorstelling en een interview met Vandekeybus kun je dit fragment uit het VRT-nieuws bekijken.