Strekenavond (Cahier - 03.02.2007)

Er is één welbepaald syndroom waar veel beginnende bandjes aan onderhevig zijn, en dat is dat ze bijna allemaal - een enkele uitzondering niet te na gesproken - in dezelfde vijver vissen, namelijk het vijvertje van punkrock en aanverwante genres. Dit vijvertje is zo stilaan echter redelijk leeggevist, zodat je als jong bandje sterk uit de hoek moet komen indien je nog in positieve zin wil opvallen. Het is dan ook altijd met gemengde gevoelens dat ik zo'n strekenavond bezoek : enerzijds voel ik me somtijds een ramptoerist, anderzijds laaf ik me aan het tomeloze jeugdige enthousiasme waarmee de jonge raskels menen de wereld te kunnen veroveren. Het is door dit enthousiasme dat zo'n jonge bands telkens weer het voordeel van de twijfel (en de omfloerste i.p.v. neersabelende kritiek) van een onschuldige omstaander zoals mezelf verdienen.

Het Wuustwezelse Phyzzzical Indian² (jawel, in 't kwadraat) opende de debatten met een best wel vettige metalsound dat het beste deed vermoeden maar viste al snel in de bekende punkrock-vijver (ook wel bekend als de vijver zonder verrassingen). Motörhead is één van de belangrijkse invloeden van dit viertal, reden waarom dan ook 'Ace of spades' door de wezelse mangel werd gehaald. Ook een nummer van de Misfits kreeg een beurt. Ik was vooral gecharmeerd door de hoogblonde zanger Jeroen, een kerel met de juiste attitude én met een ritmegevoel dat hem altijd nét naast de juiste beat deed zingen (indien dat een bewuste keuze was, was het geniaal). Nog veel werk aan de winkel, maar het hart zat op de juiste plaats.

Tijdens de podiumwissel voor de volgende band verschenen er alras een stel zeer jonge kinderen op het podium, waarvan ik eerst dacht dat het verloren gelopen bezoekers van een speelgoedbeurs waren. Maar welnee, het betrof wel degelijk drie leden van The Criticals. Zangertje Quinten stal al meteen alle harten door vóór de set doodleuk een bestelling drank door de micro te declameren, en verrastte daarna vriend en vijand door samen met zijn companen een opvallend strakke versie van 'Oh darkness' van Admiral Freebee ten beste te geven. Deze sterke opener was geen lucky strike, want de rest van de set was van een verrassend hoog niveau. Quiten en C° stonden op het podium alsof ze nooit iets anders gedaan hadden (en wat voor een überheerser was de ijskoude bassist - met cap en kauwgom - wel niet !). Natuurlijk waren er her en der wat schoonheidsfoutjes, maar elke vorm van nitpickerij over deze set zou belachelijk zijn, zeker als je weet dat enkele leden van deze band ochotocharme slechts 13 (dertien !) jaren op de leeftijdsteller hebben staan. De cover van Blitzkrieg bop was misschien wel één van de strakste en snelste die ik ooit hoorde. Dat de verdiende bisronde werd ingezet met het platgespeelde Bro Hymn van Pennywise, wil ik dit jonge gespuis graag vergeven. Eén van de beste bandjes die ik ooit op een strekenavond zag. Hoed af !

Na dit sterke exploot was het een beetje ondankbaar om als volgende band te moeten opdraven. Het was aan Trail of Hope om die verwachtingen in te lossen, maar dat lukte helaas niet. Een iets ander vijvertje dit keer (hardcore), maar een magere visvangst. En dat lag niet zozeer aan hetgeen er muzikaal werd gepresteerd (mijn kennis van hardcore is trouwens zo bedroevend laag dat ik me niet geroepen voel om er een zinnig oordeel over te kunnen vellen - ik weet enkel via Tony dat er gestart werd met een cover van Hatebreed), maar aan een paar andere storende factoren. Ten eerste verwacht je van een hardcore-band de nodige tough guy-moves op het podium, energie en emmers zweet. Niets van dat : de 'frontman' is zanger/drummer Roel die natuurlijk noodgedwongen achter zijn drumvellen plaatsneemt, waardoor er al veel van de mogelijke energie letterlijk op de achtergrond blijft. Ten tweede waren er de talloze irritante onderbrekingen (voornamelijk onder impuls van dezelfde zanger/drummer) die elke vaart uit het optreden haalden. Laat voortaan de commentaren achterwege en speel strak en energiek je ding, het zal wellicht een heel wat grotere impact hebben.

Laatste band van de avond en dus roffelroffel top of the bill : Dead System, uiteraard ook in dezelfde poel vissend (punkrock met hardcore-invloeden). Er viel niets vernieuwends te ontwaren, maar het was eraan te merken dat deze band al enige tijd met de nodige inzet aan de weg timmert. De set zat redelijk strak in elkaar, het publiek reageerde enthousiast en de sfeer zat er goed in. Een mooie afsluiter van een Strekenavond waar een goed niveau tentoon werd gespreid.

Thumbs up ook voor de afterparty die werd aangezwengeld door The Marcus Alfredo & Ed O'Sullivan Rok & Rolshow. Big fun indeed !