Cannibal Corpse - Disavowed (Biebob - 25.03.2007)

Je moet een open geest bewaren, zeker indien je wil dat je blog niet als een ivoren toren wordt bestempeld ;)

Maar mijn motivatie om een concert bij te wonen van death metal-legende Cannibal Corpse was niet enkel te vinden in het feit dat ik op zoek was naar een geschikt tegengif voor het nogal zware theater- en dansmenu van de laatste weken, maar was tevens ingegeven door een oprechte nieuwsgierigheid naar deze band. De hoeveelheid metal-platen in mijn bezit is nog steeds zeer schraal, maar nadat ik me een tijdje geleden door een stapel geleende metalplaten heen had geworsteld, is het besef bij mij gegroeid dat metal zoveel meer is dan een lawaaierige prak, voorbestemd voor pokdalige pubers in véél te grote t-shirts met onleesbare logo's en bloederige taferelen. Als je door de pose en de vrachtladingen testosteron heen kijkt en luistert, bemerk je een complex subgenre dat haar bestaan volledig rechtvaardigt.



Getuige hiervan was voorprogramma Disavowed. Deze gezellige kerels uit Nederland brachten een gebalde en technisch zeer sterke set. Het vijftal werd aangevoerd door zanger Robbe, een kale kerel met een potent stemgeluid (hij had duidelijk meer dan enkel een diepe grunt in huis) en met naast een gezond gevoel voor humor ook een amusante tic (die erin bestond om met zijn linkerhand naast zijn hoofd te wapperen op het ritme van de muziek, hierbij de tong uit de hollandse bek bungelend). De recent ingelijfde Franse drummer Romain Goulon was technisch gewoonweg verbluffend (niet gek als je weet dat de man bij zo'n half dozijn bands drumt, zoals o.a. Imperial Sodomy en Arsebreed). De lichtjes zelfrelativerende en ironische kijk op de zaak maakten de show er alleen maar sterker op. Knap !



Over headliner Cannibal Corpse zal de Vie waarschijnlijk duizend-en-één anecdotes kunnen vertellen, maar mijn kennis van deze band is uitermate beperkt. Een beetje opzoekingswerk leert me dat de band in 1988 werd opgericht door een zootje ongeregeld uit de streek van Buffalo/Tampa en dat de band sedert 1990 grofweg op jaarlijkse basis een nieuwe CD uitbrengt, met uiteraard telkenmale het obligate bloederige artwork op de cover. Geen teksten over liefdesverdriet of over het mooie weer, maar over gruwelijke verminkingen, kannibalisme, rottende lijken, ... en zowat alle mogelijke varianten op die thema's. Van de live-DVD die ik ooit van de band zag, kon ik me vooral het eindeloos nek-windmillen (of hoe noem je zoiets ?) van zanger George 'Corpsegrinder' Fisher herinneren, alsook het feit dat zijn linkerbeen altijd (maar dan ook áltijd) op een monitor staat.

En al dat schudden met 's mans nek had overduidelijk tot een enorme groei van 's mans nekspieren geleid, want het beest dat op het podium verscheen, beschikte over een nek die nog breder was dan zijn al even imposante kop.

Wat ik me nog van de setlist kan herinneren ? Redelijk vooraan zat mijn persoonlijke favoriet, die ik me ook nog levendig herinnerde van de live-DVD : "This song is about shooting blood out of your cock. I ... cum ... blooooooood !" George, je bent me d'er eentje. Of ook nog : "This song is about one of my favorite subjects : dead bodies ... Disposal of the body !" En natuurlijk : "This song goes out to all the ladies. Fucked with a knife !". Ook leuk : "I wanna see a crazy pit out there ... Pit of zombies !" Afsluiter was de klassieker Hammer smashed face, dat naadloos overging in een sterk bisnummer, dat Tim ongetwijfeld bij naam kan noemen. Zanger George kon er duidelijk niet mee lachen toen een overenthousiaste fan hem omarmde en verliet lichtjes briesend het podium.

Voor de rest van de setlist dien ik de lezer naar Tim V. te verwijzen. Hij zal ongetwijfeld kunnen bevestigen of de volgende poëtische hoogstandjes uit het oeuvre van Cannibal Corpse de revue passeerden : Meathook sodomy, Entrails ripped from a virgin's cunt, Post mortal ejaculation of Addicted to vaginal skin, om er maar enkele te noemen.

Zelfs de onderbrekingen tussen de nummers waren entertainend. Zanger George veegde regelmatig - met de rug naar het publiek en staande bij de drums - het zweet van zijn imposante hoofd, om nadien tergend traag en met een uitdagende blik weer naar zijn micro-statief te wandelen. Dit werkte telkens als een rode lap op een stier. Jaaaaaaa ! (om het met de eentonige kreten van een oudere en vooral zeer dronken metalhead te zeggen, die constant in de moshpit heen en weer waggelde).

Of dit als een sterk optreden beschouwd kan worden, moet ik als complete leek in het midden laten. Feit is wel dat ik met volle teugen genoten heb van deze avond en dat de Biebob als vanouds weer broeierig en benauwd was. De vaststelling dat de kille beats van DJ Hansjovis tijdens de Funky Sunglasses Night (party in Cahier) als een koude douche op mijn nek vielen, pleitte trouwens alleen maar in het voordeel van Cannibal Corpse. De minimalistische techno moest duidelijk de duimen leggen voor de allesverslindende kannibalen op het podium van de Biebob.