Takeshis'

Regie/scenario/montage : Takeshi Kitano (2005)

Internationaal is Takeshi 'Beat' Kitano vooral gekend door uitstekend regiewerk van een paar yakuza-films met poëtische inslag (Sonatine, Hana-Bi), door zijn uitstapje in het martial arts-genre (Zatoïchi), en door een paar films met een meer melancholische kijk op het leven (Dolls, The summer of Kikujiro). Hij beheert tevens zijn eigen productiemaatschappij (Office Kitano). In Japan zelf is Kitano een megaster door zijn TV-werk, maar hij is ook de auteur van een gevarieerde brok literatuur (poëzie, essays, kortverhalen, romans), én hij is een begenadigd schilder. Deze voormalige bokser en tapdanser is dus een creatieve duizendpoot, die zijn creativiteit vooral heeft laten botvieren sedert het motorongeval dat hem bijna het leven kostte en ten gevolge waarvan zijn volledige gezicht middels estetische chirurgie moest opgelapt worden.

In Takeshis' neemt Kitano zichzelf op de hak en speelt hij zichzelf in verschillende aspecten van zichzelf. De film begint redelijk rechtlijnig en toont Kitano als een gevierd acteur die in een poepsjieke auto naar de filmset gereden wordt, waar hij bezig is om de zoveelste yakuza-film in te blikken. Hij ontmoet er een verlegen fan (ook gespeeld door Kitano), die de ene vernederende auditie na de andere moet doorstaan om kleine figurantenrolletjes te bemachtigen. Dan verandert de focus van de film en volgen we deze 'andere' Kitano en diens dagdromen. Tussen de audities en kleine rolletjes door leidt hij een saai bestaan als bediende in een kleine supermarkt en wordt hij constant vernederd door zijn irritante buurman. Maar dan daagt een yakuza zwaargewond op in zijn winkel en ziet Kitano zijn kans schoon om zich meester te maken van diens wapens en zelf een keiharde yakuza te worden. Of is dit enkel een droom ?

Deze film werd niet al te gunstig onthaald in de internationale filmpers. Er werd Kitano verweten dat hij in deze film teveel aan egotripperij deed en ik moet toegeven dat ik soms ook het gevoel had dat ik naar intellectuele masturbatie aan het kijken was. Ergens kan ik dus wel begrijpen dat de Humo-recensent zegt dat Kitano last heeft van artistieke bloedarmoede, maar na het bekijken van deze film kan ik niet anders besluiten dan dat deze visie nogal kortzichtig is.

Deze film kon me immers toch over de streep trekken. OK, Kitano grijpt overduidelijk terug naar bepaalde thema's in zijn vroegere werk (de shoot-out op het strand doet zeer duidelijk aan Sonatine denken), maar zijn oeuvre is ondertussen zo divers en zo rijk geworden, dat ik hem dat graag vergeef. Door het constante knip- en plakwerk en het voortdurende gebruik van flashbacks en flash forwards komt de montage nogal vermoeiend over, maar nodigt de film tevens uit om meer dan éénmaal bekeken te worden. En zo heeft Kitano het ook bedoeld. Hij zei immers zelf over Takeshis' : "I wanted to make a movie that can't be pigeonholed. I want audiences to come out of this film not knowing what to say or what to think." Als je de film in dit perspectief bekijkt, is het nog altijd geen meesterwerk, maar een op zijn minst interessante blik in de ziel van een geniaal kunstenaar.