Diablo Blvd. - The Stitch - The Heirs (Cahier - 10.03.2007)

De jonge honden van The Heirs mochten openen en het was duidelijk dat dat niet zonder zenuwen gepaard ging. Een klein jaartje geleden traden deze vier jongelui voor het voetlicht op een Strekenavond in de Cahier en was mijn oordeel iets in de trant van : "Natuurlijk klonk het zeker niet strak en moet de band nog op zoek gaan naar een eigen muzikale identiteit, maar gelet op de zeer jonge leeftijd van de groepsleden, had het veel erger gekund en viel het zelfs best mee." Viel er vanavond progressie te bespeuren ? Absoluut ! De muzikale opener nestelde zich al meteen gezapig in mijn oor en de toon was gezet voor een leuke set waar de geest van Led Zeppelin doorheen waarde. Voorwaar geen slechte invloed. Sommige tempowisselingen waren misschien ietwat té ambitieus om mee weg te komen en het voorlaatste nummer (iets met 'Roots' in de titel, als ik me niet vergis) vond ik een sof, maar over het geheel genomen was dit een leuke set die me meer bekoorde dan de headliner van de avond. Er zit duidelijk nog groeimarge in deze groep. Nu nog een beetje meer een 'kust m'n kl*ten'-rockattitude op het podium, en het zit wel snor.

In tegenstelling tot wat sommigen vreesden en anderen hoopten, is The Stitch nog niet dood en begraven. Een week op retraite met - naast een stapel pizza's en evenveel bakken bier - veel gesprekken over de muzikale koers, werd de trein opnieuw op de oude rails gezet. Een dik jaar geleden zat de Stitch-trein op een zijspoor, dat hen voerde naar een voorheen onverkend muzikaal landschap vol uitgesponnen lappen tripmuziek, onderbroken door brutale Tuk-erupties. Maar dit zijspoor - hoe avontuurlijk het aanvankelijk ook leek te zijn voor de bandleden - bleek hen te ver te verwijderen van hun Stitch-roots, die toch vooral een harde rockvuist in je gezicht moeten zijn. Terug naar het geluid van de beginjaren dus ('terug naar de roots' of 'terug naar af' : dat hangt natuurlijk af van de muzikale smaak van de concertganger). Toen ik vorig jaar getuige was van één van de weinige concerten gedurende hun muzikale ontdekkingsreis doorheen postrock-land (zie deze review), was ik oprecht verbaasd door de kracht en het gemak waarmee de band zo'n grote bocht maakte. Het was een sound die veel nauwer aansloot bij mijn persoonlijke smaak dan de oorspronkelijke Stitch-stuff en ik had hen graag verder op deze weg zien evolueren. Maar ik heb er (gelukkig maar !) niks over te zeggen en een herboren band betrad het podium. Lekker energiek, Tuk draaft over het podium en spuugt als vanouds drank de lucht in, Kris drumt strak en doet geregeld zijn drumstick-rond-de-vingers-draaien-truucje, Raf is dé heerser en een genot om in het oog te houden, Bert dompelt alles onder in een vette gitaarsaus. De keuze om Kick out the jams van MC5 te coveren was ongetwijfeld geïnspireerd door ons bezoek aan het ATP-festival (en door het feit dat Kris tijdens het optreden van MC5 en meer bepaald tijdens Kick nogal onkarakteristiek compleet uit de bol ging ...). De 'nieuwe' Stitch is meteen ook weer de 'oude' Stitch en fans van het eerste uur zullen hier dik tevreden over zijn. Ik had tijdens dit optreden nooit een wauw-gevoel en werd nooit van mijn sokken geblazen (ook al was het zeer leuk om oude kraker 'the stitch' nog eens live te zien), maar dat zal wel vooral te maken hebben met het feit dat ik een gevoel van lichte spijt niet kan onderdrukken voor de onontgonnen wegen die The Stitch nog had kunnen bewandelen. Hopelijk zal de ingeslagen weg op lange termijn de beste keuze blijken te zijn, want deze set bewees alleszins dat het kwartet het rocken verre van verleerd is. Hun myspace-omschrijving vat het wellicht nog maar het beste samen : "no bullshit, just rawk".

Toen het daarna de beurt was aan de muzikale uitlaatklep van Alex Agnew, de man die stilaan een beetje een BV aan het worden is door zijn successen in de wereld van de stand-up comedy, was mijn focus niet meer bijster scherp. Agnew is gezegend met een paar stevige stembanden, uiterst geschikt voor het stevigere rockwerk. Het eerder genoemde Stitch-paradigma ("no bullshit, just rawk") kan ook opgaan voor headliner Diablo Blvd. Bijgestaan door gitaristen Dave (zie ook het ter ziele gegane Thunderheartmachine) en Andries (zie ook The Setup en Thumbs Down) werd een stevige set geserveerd, waarin blijkbaar een Guns N' Roses-cover verwerkt zat (volgens de Vie althans). Een aardig volle Cahier kon deze portie rock wel appreciëren, maar ik heb me er al bij neergelegd dat ik nooit apeshit zal kunnen gaan op bands zoals Diablo Blvd., Peter Pan Speedrock of El Guapo Stuntteam (om er maar enkele te noemen).

Maar dat wil niet zeggen dat het geen uiterst aangename avond werd. De sfeer zat goed, tijdens de afterparty kon her en der truienhaar ontwaard worden, en het CDB-fotoboek is een stille doch pijnlijke getuige van de mayhem die in de late uurtjes werd aangericht.