Jef Neve Trio (De Singer - 07.04.2007)

Fabuleus. Schitterend.

Het zijn maar enkele woorden die van toepassing zijn op het concert dat het Jef Neve Trio in een uitverkochte Singer ten beste gaf.

Bijgestaan door contrabassist Piet Verbist en drummer Teun Verbruggen (ook actief bij o.a. Othin Spake en Flat Earth Society), grasduinde Neve voornamelijk uit zijn derde en laatste plaat (Nobody is illegal), aangevuld met enkele nieuwe composities.

Na van start gegaan te zijn met een mooie (maar voor het overige weinig opvallende ballad), schakelde het trio vanaf het tweede nummer plots enkele versnellingen hoger. De titeltrack van de laatste plaat bleek een enorm rijke compositie te zijn, vol gemoedswisselingen en schakeringen, gekenmerkt door steeds weerkerende variaties op éénzelfde thema (een kenmerk dat ook in andere composities zou weerkeren). Deze Nobody is illegal vormde samen met het volgende nummer de ruggegraat van een ijzersterke eerste set. Dit tweede nummer werd door Neve uitgelegd als een ode aan de kleinere en minder bekende waterval van Coo (A waterfall never comes alone). De noten klaterden als een waterval van het klavier. Onbeschrijflijk mooi. De eerste set werd besloten met nog twee nummers uit Nobody is illegal : Second love werd beschreven als de favoriete hobby van de bandleden, en afsluiter Together at last bleek een zeer ambitieus nummer, op gang getrokken door aarzelend gefriemel aan de pianosnaren.

Het extreem hoge niveau werd zonder problemen doorgetrokken naar het tweede deel van het concert. De grenzen tussen jazz en klassieke muziek werden zonder pardon opengetrokken door opener Sehnsucht, waarbij Neve een compositie van Schubert in een jazzjasje hulde. De akelig mooie ballad Remorse werd door Neve ingeleid met een grappig verhaal : na een nachtje te diep in het champagneglas gekeken te hebben, kwam Neve op de foute plek een politiecontrole tegen. Het gevolg : rijbewijs kwijt, een hangover én een mooi nummer. Na nog een verschroeiende ballad (It's gone, geschreven op een melancholische valentijnsavond en gebruikt op de soundtrack van Dagen zonder lief, de nieuwste film van Felix Van Groeningen), volgde nog Nothing but a Casablanca turtle slideshow dinner. Als ik me niet vergis, was dit het nummer waarin Teun Verbruggen zijn solo ten beste gaf. Wellicht één van de beste drumsolo's die ik ooit zag. Na nog maar eens een enorm divers slotnummer en een korte encore-ballad kwam er een einde aan een concert waarvoor maar weinig superlatieven kunnen volstaan.

Wat het Jef Neve Trio deze avond bracht, was van een enorm hoog topniveau en durf ik probleemloos op dezelfde hoogte plaatsen als de concerten die ik ooit van de internationale jazziconen Fred Hersch en Brad Mehldau zag. Met slechts een beperkt en zeer basic instrumentarium tot zijn beschikking, vindt Neve de jazz als het ware telkens opnieuw uit en boort hij - met simpele variaties op herkenbare thema's - constant nieuwe emoties aan. Een goede kanshebber om in de eindejaarslijstjes van 2007 te belanden.