Open doek : Babel

Regie : Alejandro González Iñárritu (2006)

Een verdwaalde kogel in de Marokkaanse woestijn heeft verregaande gevolgen voor een aantal families, verspreid over de hele wereld. De kogel werd afgevuurd door twee spelende kinderen van een geitenhoeder en raakt een Amerikaanse toeriste in een tourbus. Het is een diplomatisch gevoelig incident waardoor de herder en zijn gezin als terroristen worden opgejaagd. Een tragedie in de Marokkaanse woestijn is onvermijdelijk ...

De kogel werd afgevoerd met een geweer dat de herder aankocht van een jager, die het op zijn beurt cadeau kreeg van een rijke Japanse zakenman. Omdat het geweer nog op diens naam geregistreerd staat, tracht een jonge politieagent contact op te nemen met de Japanner, die in Tokio woont. Hij ontmoet echter diens dochter, een doofstom en seksueel onzeker meisje dat danig in de knoop zit na de zelfmoord van haar moeder. Ze doet een wanhopige poging om de agent te verleiden ...

Ondertussen vecht de amerikaanse toeriste nog voor haar leven in een afgelegen Marokkaans dorp. Haar man neemt contact op met het thuisfront, waar een illegale Mexicaanse op zijn kinderen past. Door het schietincident zal zij nog enkele dagen langer op de kinderen moeten passen. Dit komt zeer slecht uit omdat haar zoon in het huwelijk treedt in Mexico. Ze neemt de kinderen mee naar het huwelijk, maar wanneer ze 's anderendaags wil terugkeren naar de VS, loopt het mis ...

Regisseur Iñárritu en zijn vaste scenarist Guillermo Arriaga kiezen - nog meer dan dat al het geval was in hun vorige succesfilms Amores perros en 21 Gramms - voor de formule van de kaleidoscopische mozaïekfilm : een aantal in elkaar overvloeiende verhaallijnen die elkaar raken en voortstuwen, gemonteerd in een variabel tijdsframe. Deze formule is verre van nieuw en kan in sommige gevallen zeer gekunsteld overkomen.

Maar de makers van Babel weten deze klip handig te omzeilen. Ook al is hun scenario een zeer ambitieus bouwwerk met vele kamers, toch geven ze het voldoende fundamenten mee om overeind te blijven staan. De verschillende verhaallijnen zijn sterk genoeg om op zichzelf te staan en versterken door hun samenhang nog de rode draad (het gebrek aan communicatie - één grote Babylonische spraakverwarring). De culturele verschillen in de verschillende uithoeken van het verhaal komen mooi uit de verf. De warme Texmex-bruiloft, de kille en jachtige electro-cultuur in Tokio, het rurale herdersleven in de Marokkaanse woestenij, ... : de toon zit telkens goed.

Handig montagewerk en gegoochel met het tijdsverloop zorgen ervoor dat je als kijker slechts mondjesmaat de nodige puzzelstukjes krijgt aangereikt. Misschien is deze techniek om een verhaal te vertellen niet meer dan een handige truc om een publiek aan je te binden, maar het is een truc die werkt. Niet voor niets dat de film enkele grote prijzen in de wacht sleepte, zoals de oscar voor beste soundtrack en de gouden palm in Cannes voor beste regie. En zo kom je godbetert op het Open Doek-scherm grote sterren tegen zoals Cate Blanchett en Brad Pitt. Deze laatste liet zelfs een rol in kaskraker The Departed (waarvan hij co-producent was) schieten om in Babel te kunnen meespelen. Blanchett en Pitt kregen uiteraard de meeste aandacht, maar ook de andere acteurs leveren degelijk werk af. Een goede film dus, maar het wordt stilaan wel tijd dat Iñárritu het geweer van schouder verandert en afstapt van de mozaïek-techniek. Benieuwd of hij even sterk voor de dag komt als hij zijn scenario beperkt tot één verhaallijn.

Website Babel
Trailer