Open doek : En la cama

Regie : Matías Bize (2005)

De kijker wordt meteen geconfronteerd met twee vrijende lijven. Het blijken de lichamen te zijn van Daniela en Bruno, twee onbekenden die een one night stand beleven in een motelkamer. Tussen de vrijpartijen door ontstaan er gesprekken waarbij de twee gaandeweg steeds meer prijsgeven over hun privéleven. Aanvankelijk dissen ze vooral leugens op voor elkaar, maar naarmate het besef groeit dat ze elkaar na deze nacht wellicht toch nooit meer zullen terugzien, kan het geen kwaad om de waarheid te vertellen ...

Twee acteurs in een motelkamer : dat is alles. Een zeer sobere setting dus, zodat de film het moet hebben van haar twee enige troeven : de acteerprestaties en het scenario. Actrice Blanca Lewin is dé ster van de film en speelt co-acteur Gonzalo Valenzuela moeiteloos van het scherm. Zij is de enige reden waarom deze Chileense prent nog een beetje de moeite waard is. De film is veel te onevenwichtig en kan op geen enkel ogenblik haar ambitieuze premisse waarmaken. Indien je een film van bijna 90 minuten over twee mensen in één kamer wil laten slagen, dan moet het echt klikken tussen je personages en je publiek. Ik voelde nooit enige verwantschap met de personages, die bovendien te mooi en te glad zijn, en dus zakte de film als een slechte quiche in elkaar. De gekunstelde camera-voering (met een compleet overbodige split-screen) bracht ook al weinig zoden aan de dijk. Op het Latin american film festival dat in 2006 in Utrecht liep, ging En la cama met de hoofdprijs lopen. De festivaljury zal ongetwijfeld haar redenen gehad hebben, maar ik zie weinig argumenten die kunnen verechtvaardigen dat En la cama filmprijzen in de wacht sleept.

Website En la cama