Roadburn (013 - 21.04.2007)

Opener van de dag Growing zorgde voor een visueel weinig aantrekkelijk maar muzikaal interessant palet. Het duo Kevin Dorai en Joe Denardo scheppen middels gitaar en samples een aantal soundscapes waar in de verte nog drone-invloeden te bespeuren zijn, maar die zelfs de deuren openen naar trance.

Scott Weinrich is een veteraan in de stoner- en doommuziek en leeft zich momenteel uit in The Hidden Hand. Enkele nummers meegepikt van dit 'powertrio'. Vette rock met Weinrich als belichaming van elke rockcliché. Leuk, maar nooit groots.

Voor dé verrassing van de dag zorgde het Finse Circle. Na een lange drone-achtige intro, sloeg de gekte compleet toe. Een krankzinnige mix van aanzwellende synthrock, lang aanhoudende krautloops en kitscherige operette. Elton John en Ziggy Stardust hebben gecopuleerd en een kind gebaard : zanger/jogger/toetsenist Mika Rättö. Enorm boeiende artrock die moeiteloos het niveau van goedkope aanstellerij oversteeg. De lang aangehouden riffs die on onverwacht terugkeren na een maffe onderbreking, het machtige hardrock-nummer met de pompeuze synth-sounds, Mika die eindeloos ter plaatse jogt terwijl de bassist met een diepe stem Gollem-achtige geluiden uitstoot ... Ik ben fan !

Heel wat minder verrassingen vielen er te noteren tijdens de set van Red Sparowes, maar dat hoefde ook niet. Het beproefde concept van instrumentale postrock is in this day and age verre van origineel te noemen, maar werken doet het nog wel. Het is een kwestie van overgave. Fans van powertrio's zijn daar minder goed toe in staat (nietwaar, Monster ?), maar dat neemt niet weg dat dit soort muziek - wanneer je in the right frame of mind bent - zeer diep kan graven. Mooie visuals trouwens, met vooral knappe footage van China ten tijde van de Grote Sprong Voorwaarts.

Het uit San Francisco afkomstige OM bestaat uit de ritmesectie van doomband Sleep. Enkel basgitaar en drums dus, maar dat volstond ruimschoots om voldoende volume te genereren. Eentonige en zichzelf herhalende riffs nodigden de luisteraar uit om mee op reis te gaan naar een donker landschap. Geen aantrekkelijke uitnodiging, maar - eenmaal geaccepteerd - onweerstaanbaar.

Dé headliner van de avond was natuurlijk het machtige Neurosis. De optredens van deze band worden alsmaar schaarser, dus dit viel niet te missen. Zeker niet wanneer ik terugdenk aan de allereerste keer dat ik Neurosis live aan het werk zag, ruim tien jaar geleden in de Vaartkapoen. Een allesverwoestend concert dat sedertdien mythische proporties heeft aangenomen (haast even mythisch als de Slag bij Thermopylae) en dat wellicht voor altijd in mijn top-tien staat van beste optredens die ik ooit zag. En ook nu nog genereert de band de krachten van een nucleaire explosie. De visuals waren een stuk minder deprimerend dan tien jaar geleden (vooral donkere natuurbeelden), maar de muziek is nog steeds geen geschikte soundtrack voor een chirofuif. Vooral songs uit het voorlaatste album The eye of every storm (1) en het nagelnieuwe album Given to the rising (2), met uitstapjes naar A sun that never sets (3) en Times of grace (4) . Schitterend concert. Heb online gespiekt voor de juiste setlist, die ongeveer als volgt moet geweest zijn :

1. Given to the rising (2)
2. Burn (1)
3. A season in the sky (1)
4. At the end of the road (2)
5. Crawl back in (3)
6. Left to wander (1)
7. Distill (watching the swarm) (2)
8. Water is not enough (2)
9. The doorway (4)