The Stitch - Silent Front - Chick Peas (Envers-swa - 26.07.2007)

Het is een doordeweekse donderdagavond wanneer we ons naar Antwerpen begeven om onze vrienden van The Stitch nog eens aan het werk te zien.

Op de accomodatie van concertzaal Envers-swa waren we niet echt voorbereid. Gelukkig kenden we het huisnummer van het pand waar één en ander te doen was ... We wandelden de open deur van een doodgewoon appartements-rijhuis binnen en bereikten via een kleine stenen trap de 'concertzaal', niet meer dan een ongebruikte kelder. Boven het 'podium' liep een grote rioleerbuis. Overal onkoosjere bedrading. De 'toog' besloeg +/- één vierkante meter en bestond uit een stapeltje bakken Gold Pils en een mini-frigo. Na een half uurtje keuvelen met de mannen van The Stitch vroeg de organisator aan het aanwezige publiek "of er iemand inkom wilde betalen". De airco bestond uit één minuscule ventilator achter de rug van de drummer. De lichtshow bestond uit het vervangen van een gewone gloeilamp door een roodkleurige gloeilamp. Qua oppervlakte besloeg de ganse concertruime nauwelijks meer dan de gecombineerde Cahier- en Pastinakel-kelders. Voor sanitaire behoeften diende gebruik gemaakt te worden van het toilet van de appartementsbewoners. En bij het buitengaan waarschuwde een met balpen beschreven blad de concertgangers ervoor om niet te lang voor de ernaast gelegen seks-shop te blijven hangen ("want dieje baas heeft da niet graag"). DIY van het zuiverste soort. Surrealisme ten top. Van een PA-installatie was er uiteraard geen sprake. Daar was gewoonweg geen ruimte voor (en wellicht ook geen geld). Nooit zag ik optredens in een meer amateuristische omgeving dan deze maar het was qua concertervaring stukken beter dan tal van optredens die ik ooit in overgesubsidieerde cultuurcentra zag.

Opener The Stitch is al vaker van koers veranderd dan een op drift geslagen fregat, maar het blijft leuk om zien. Hans en ikzelf stonden bijna letterlijk met onze neus op de feiten (maar dat ging ook moeilijk anders in deze infinitisimaal kleine ruimte). Best een risico, de wilde frontman-capriolen van zanger Tuk indachtig. Slotafrekening : een blauwe enkel door een trap van den Tuk, een geplette teennagel doordat den Tuk er zijn zangversterker op neerpleurde en een uit de naad getrokken t-shirt. Gelukkig kon Tuk er nét aan weerstaan om een stevige ruk te geven aan de kakbuis die boven de hoofden van het kwartet zweefde. Maar de kakbuis eiste alsnog een hoofdrol op doordat Bert er in het heetst van de strijd zijn hoofd tegenaan stootte. Lache !

Het UK-trio Silent Front bekoorde me al voordat ze nog maar één noot gespeeld hadden. De bassist was een wat sullige geek met Dinosaur Jr-shirt, de drummer een lange-smalle-met-krenten-achtige slungel en de gitarist een bierbuikdragende bekkentrekker (meestal trok hij bekken als een intrieste Pierrot-clown). En de muziek zelf viel verre van tegen. Complex gestructureerde screamo-emo van een degelijk niveau. Op de myspace-nummers komt de vergelijking misschien niet zo uit de verf, maar tijdens het concert moest ik geregeld denken aan de fantastische band Vanilla (een naam die vooral bij RAf wel een belletje zal doen rinkelen). Doodeerlijke post-hardcore waar ik enorm van genoot.

Silent Front was bezig aan een mini-tournee met hun Franse bondgenoten van Chick Peas. Opnieuw een powertrio dat vooral opviel door het feit dat met twee basgitaren werd gewerkt. Op hun myspace staan Shellac, Fugazi en NOmeansno als invloeden vermeld. Fantastische inspiratiebronnen dus. En dat de mannen vooral veel geluisterd hebben naar de kettingzaag-sound van Steve Albini, lag er vingerdik op. Niet erg origineel dus, maar het enthousiasme van het trio maakte veel goed.

Misschien hoort alternatieve muziek wel thuis in dit soort van ondergrondse krochten, terug naar de etymologische betekenis van underground-muziek. Het muzikale genot dat ik ervoer, was er één van een zeer pure soort.