... And you will know us by the trail of dead (Doornroosje Nijmegen - 29.08.2007)

De inspanningen van het noise-duo The Moi Non Plus konden bij ons af en toe wel een 'mwa' of 'okay' ontlokken, maar waren al snel vergeten na de hoofdschotel van de avond.

De barokke indie-pathos van ... And you will know us by the trail of dead kan redelijk uniek genoemd worden. Ik zou geen enkele van de vijf LP's van dit combo uit Austin, Texas nog kunnen missen. En frontman Conrad Keely mag dan wel een wat irritante en pedante puber op jaren zijn, de muziek van zijn band is soms van een onbeschrijflijke schoonheid en kracht. Hoe de band zichzelf omschrijft : "We aren't exactly a band, per-se, although we have put out a couple of records. Mainly we are a self-help cult similar to Scientology, except instead of coming from another planet our leaders come from within the earth's crust and cover their reptile bodies with simulacrums of a human exterior."

Deze groep is één van mijn favoriete bands aller tijden, en het was dan ook met een beetje pijn in het hart dat ik tijdens Pukkelpop voor Sonic Youth koos i.p.v. voor Trail of Dead. Welke idioot is er trouwens in geslaagd om die twee bands net op hetzelfde moment te laten optreden ? Anyway, achteraf is gebleken dat ik de juiste keuze maakte. Sonic Youth leverde zowat het beste optreden af van de Pukkel-driedaagse, terwijl ik vernam dat Trail of Dead er niet meer dan een dronken zootje van maakte. Want zo krachtig als Trail of Dead soms live uit de hoek kan komen (zoals tijdens het zeer memorabele optreden in de ABclub op 19.05.2002), zo chaotisch en destructief kan het er op andere momenten aan toegaan, afhankelijk van de ingesteldheid en staat van dronkenschap van vooral de twee spilfiguren Conrad Keely en Jason Reece.

Maar deze avond hadden we geluk. Her en der heb ik gelezen dat het geluid tijdens verschillende concerten van deze Europese toernee wel eens aan de slechte kant was, maar in Doornroosje was het geluid perfect. Na Ode to Isis werd er redelijk rustig afgetrapt met enkele nummers uit de laatste plaat So Divided (Stand in silence en Naked sun) en de voorganger Worlds apart (Will you smile again en Caterwaul). Gaandeweg lijkt de show wel in een greatest hits-reeks te veranderen want er wordt geput uit de succesplaten Source tags & codes (met bijvoorbeeld It was there that I saw you, Another morning stoner en How near how far) en vooral uit Madonna.

En dat laatste was voor mij persoonlijk gewoonweg fantastisch. Het is quasi onmogelijk om een lievelingsplaat van Trail of Dead uit te kiezen, maar de laatste weken had Madonna zich een vaste plaats toegeëigend in mijn auto-cdspeler en heb ik de plaat talloze malen gespeeld. Dat minstens drie kwart van Madonna live werd gebracht, was dan ook kicken. Clair de lune, Totally natural, Aged dolls, A perfect teenhood en vooral - toen werd ik even gek - het waanzinnig goede Mistakes & regrets.

Het zestal (een vaste bassist/gitarist/toetsenist/een zeer strakke en enthousiaste tweede drummer - daarbovenop Conrad soms op toetsen, soms op gitaar - Keely meestal op drums, soms op gitaar) begon zich meer en meer in zijn sas te voelen en maakte er tijdens het laatste half uur een indrukwekkende jamsessie van waarbij nog een paar nummers uit de titelloze debuut-LP aan flarden werden gespeeld (Richter scale madness en Gargoyle waiting). Van het netjes afwerken van de vooraf opgestelde setlist was nu al lang geen sprake meer. Geen verplichte kost maar puur spelplezier. Tijdens feedback-overgangen riep Conrad zijn troepen toe "c'mon, let's play that one" en ging hij zelfs in op een verzoekje uit het publiek.

Na een dikke honderd (!) minuten stierf eindelijk de laatste feedback-storm een stille dood. Het slot van een uitstekend optreden en het deed deugd om te zien dat Trail of Dead ook figuurlijk brokken kan maken zonder materiaal aan stukken te moeten slaan. Reden waarom misschien ook de roadies aan de zijkant van het podium dit optreden zo euforisch meebeleefden ...