Son frère

Regie/scenario: Patrice Chéreau (2003)

Luc is een homoseksuele leraar in Parijs. Zijn leven wordt danig overhoop gehaald na een telefoontje van Thomas - een broer die hij in jaren niet meer gezien heeft. Thomas blijkt te lijden aan een zeldzame bloedziekte en ziet zijn leven in elkaar stuiken. Zijn vriendin verlaat hem, zijn ouders maken voortdurend ruzie en de ziekte blijkt ongeneeslijk te zijn. De enige die nog voor hem klaarstaat, is Luc. De twee broers groeien opnieuw naar elkaar toe. Na de talloze onderzoeken en operaties - en in het besef dat Thomas moet leren leven met zijn ziekte - verhuizen de twee broers naar een huis in Bretagne, waar Luc de zorg voor Thomas op zich neemt. En dan neemt Thomas een drastische beslissing ...

Er is veel geduld en een sterke maag nodig om deze harde karakterstudie te doorstaan. Vele scènes vinden plaats in het ziekenhuis. Geen ER-achtige glamour en mooie verpleegsters, maar de depressieve sfeer van het ziekenhuis primeert : het harde licht, het ene bloedonderzoek na het andere, het kaalscheren van het lichaam (inclusief schaamstreek) ter voorbereiding van een operatie, de doodsstrijd van mede-patiënten, ... Het wordt allemaal zeer sec en traag getoond, zonder pathos en zonder achtergrondmuziek. Enkel de typische ziekenhuisgeluiden vormen de enige soundtrack.

Maar door deze gortdroge en compromisloze aanpak bereikt Chéreau zijn doel. Zelden zag ik een film waarin de liefde tussen twee broers mooier en aangrijpender werd getoond. Hier kan Rain man nog een puntje aan zuigen ! Het verhaal wordt niet rechtlijnig verteld want de chronologie van het verloop van de ziekte (en van de relatie tussen de twee broers) wordt in kleine hoofdstukjes door elkaar gesmeten. Zeer sterke en gedurfde vertolkingen van de twee hoofdacteurs.

Chéreau heeft al meer controversiële cinema op zijn conto staan. La Reine Margot uit 1994 en het seksueel zeer expliciete Intimacy uit 2001 waren verre van onbesproken. Ook in Son frère schuwt Chéreau het (vooral mannelijke) naakt niet. Maar dit naakt is niet mooi en perfect, maar ziek en afgetakeld.

Het enige minpunt van de film vormt één welbepaalde scène waarin Luc tijdens een onrustig dutje in het ziekenhuis een angstdroom krijgt. Niet alleen is deze scène ongepast t.o.v. het sobere karakter van de rest van de film, maar wordt bovendien de soundtrack-stilte voor even doorbroken door een nogal irritant nummer ("sleep") van Marianne Faithfull. Een jammerlijk schoonheidsfoutje in een voor het overige beenharde film.