27 september 2007

The Colditz story

Regie : Guy Hamilton (1955)

Tijdens WO II worden krijgsgevangen soldaten van diverse nationaliteiten (Britten, Polen, Fransen en Nederlanders) opgesloten in het kasteel Colditz, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Pogingen tot ontsnappen worden met de dood bekocht. Deze dreiging ten spijt worden tal van pogingen ondernomen om te ontsnappen. Helaas zijn de pogingen tot ontsnappen niet gecoördineerd : zowel de Fransen als de Britten proberen het op hun manier maar lopen elkaar voor de voeten. Onder leiding van de Britse kolonel Richmond worden de krachten gebundeld en worden nieuwe ontsnappingspogingen ondernomen. Kampcommandant Priem waakt echter voortdurend. Uiteindelijk wordt een zeer gedurfd ontsnappingsplan op poten gezet ...

De film is gebaseerd op de ervaringen van majoor P.R. Reid, die in 1940 gevangen werd gezet in Colditz. Hij slaagde erin om te ontsnappen en pende zijn relaas neer in de roman Colditz : the Colditz story, gepubliceerd in 1952. De film is derhalve een weergave van waargebeurde feiten. Het historisch accurate karakter wordt nog verstrekt door het feit dat Reid werd aangetrokken als technisch adviseur.

Het resultaat is een degelijke maar ietwat stijve verfilming. De typische Britse stiff upperlip-omgangsvormen domineren de dialogen en dat is zeker niet naar ieders smaak. Sir John Mills - filmliefhebbers kennen hem zeker uit de schitterende verfilming van Dickens' A tale of two cities - stijgt met gemak boven de andere acteurs uit in zijn vertolking van Pat Reid. De regie is sober en franjeloos. Dit is lichtjes verwonderlijk omdat niemand minder dan Guy Hamilton de touwtjes in handen had, de man die in een later leven vier Bondfilms zou regisseren (Goldfinger, Diamonds are forever, Live and let die en The man with the golden gun).

Ook een stukje nostalgie kwam om de hoek kijken : de ervaringen van Reid lagen immers ook aan de basis van de oerdegelijke BBC-reeks Colditz, waar ik als kind menig zaterdagmiddag naar gekeken heb. Vooral de pokdalige maar zeer charismatische Duitse kampcommandant zal me altijd bijblijven. En ook het feit dat Jack Hedley erin meespeelde, een acteur die ik ooit tot mijn grote verbazing - tijdens de roemruchte Horrornachten in cinema The Movie - zag opduiken in de wansmakelijke slasherfilm The New York Ripper (Lucio Fulci, 1982). Van Colditz naar Fulci : het is maar een kleine stap.

Geen opmerkingen: