Million dollar baby

Regie : Clint Eastwood (2004)

Frankie Dunn is een bokstrainer op leeftijd. Hij is een verweerd man die het contact met zijn dochter verloren heeft en die het zichzelf nooit vergeven heeft dat hij niet kon verhinderen dat zijn huidige assistent jaren geleden een oog verloor tijdens een boksmatch. De zwijgzame Dunn zoekt troost in dagelijkse bezoekjes aan de kerk en aan de studie van het Gaelic. Met bokser Big Willie hoopt hij om nog één keer een bokser aan een titelgevecht te helpen. Willie kiest echter voor een andere manager. En dan komt Maggie Fitzgerald de boksclub binnengewandeld. Maggie werkt als dienster en tracht te ontsnappen aan haar trailertrash-milieu. De bokssport is haar vlucht uit de ellende. Het contact tussen Frankie en Maggie verloopt aanvankelijk stroef maar uiteindelijk zegt Frankie toe. Hij traint Maggie, die de ene match na de andere wint. Wanneer Maggie uiteindelijk haar gooi mag doen naar de titel, loopt dit tragisch af. Het stelt Frankie voor een hartverscheurende keuze ...

Scenarist Paul Haggis puurde het verhaal uit een reeks kortverhalen die in 2000 verschenen onder de titel Rope burns : stories from the corner, van de hand van F.X. Toole (pseudoniem voor bokstrainer Jerry Boyd).

Deze prent is de 25ste film waarbij Clint in de regiestoel plaatsnam. Wat een film om je jubileum mee te vieren ! Ik kan niet genoeg benadrukken dat Million dollar baby een absoluut meesterwerk is. Zolang Clint blijft werken, is er nog hoop voor Hollywood. Verre van een clichéfilm over het 'from rags to riches'-thema en de voorspelbare opbouw naar de ultieme bokskamp, is de film een indringend pyschologisch portret van mensen die getekend zijn door het leven. De zwijgzame en norse Frankie ziet in Maggie de dochter van wie hij vervreemd is terwijl Maggie in Frankie de liefhebbende vader ziet die haar al tijdens jonge leeftijd ontvallen was. De vertolkingen van zowel Clint Eastwood als Hillary Swank zijn zó juist en er zó boenk op, dat je als kijker geen enkele moeite hebt om je in te leven in deze personages.

Maar er is meer dan het feilloze script en de schitterende vertolkingen. Het ritme en de toon van de film ademen perfectie uit. Een gebrek aan continuïteit en ritme kunnen films danig verstoren maar wanneer dit wel goed zit, valt het nauwelijks op. In Million dollar baby echter zitten ritme en toon zó goed, dat je hartslag zich bijna aanpast aan de film. Wat een ongelooflijke heerser is die Clint toch, want hij tekende ook voor de sobere maar zeer efficiënte soundtrack. Alsof dit alles nog niet genoeg is, is er de geweldige fotografie van Tom Stern. Hoewel de film 'gewoon' in kleur geschoten is, doet het gebruik van licht en schaduw in sommige shots (vooral in de aftandse Pit Fit-gymzaal) denken aan sfeervolle film noirs van weleer. Het is haast niet te geloven dat de film in nauwelijks 37 (!) dagen werd ingeblikt.

Een klein detail dat me opviel tijdens de aftiteling : Buddy Van Horn was actief als stuntcoördinator, iets wat hij de laatste tijd blijkbaar tijdens alle Clint-films doet. Deze Van Horn regisseerde ooit één van de slechtste films uit de carrière van Clint (Any which way you can, 1980) en was tevens verantwoordelijk voor één van de mindere films uit de Dirty Harry-reeks (The dead pool, 1988). Geen bevlogen regisseur dus, maar Clint heeft voor hem een mooie job verzonnen.

Als achtergrondverteller fungeert Morgan Freeman in de rol van sidekick Eddie Scrap. Als ik dan toch de nitpicker moet uithangen, vind ik dit één van de mindere aspecten van de film. Met de vertolking van Freeman op zich is niks mis (hij kreeg er immers een oscar voor). De 'sokken'-dialoog tussen Clint en Morgan is bijvoorbeeld uitermate grappig. Het perspectief van de achtergrondverteller is echter al zo vaak toegepast, dat het procédé ook hier op het slappe koord van het melodramatische balanceerde. Maar ik wil Clint dit gaarne vergeven. Met Million dollar baby tekende hij voor één van de beste films van de laatste jaren. Het was pas écht mooi geweest als hij - naast de oscars voor beste film en beste regie - ook de oscar voor beste acteur in de wacht had mogen slepen. Zijn acteerprestatie moet immers niet onderdoen voor die van Hilary Swank, die wel een oscar mee naar huis mocht nemen. Clint rules !

De trailer doet de film niet echt recht aan, maar dat is met de meeste trailers het geval ...