The crooked way

Regie : Robert Florey (1949)

Kort na WO II verblijft Eddie Rice in een hospitaal in San Francisco. Hij mag in de oorlog dan wel een medaille gewonnen hebben, door een wonde aan zijn hoofd is hij zijn geheugen kwijt. Het enige dat men hem kan vertellen, is dat hij in in Los Angeles werd ingeschreven in het leger. Hij wordt uit het hospitaal ontslagen en trekt naar LA, hopende dat hij zijn verleden en zijn geheugen kan terugvinden. Nog maar amper in LA aangekomen wordt hij aangeklampt door de politie die hem identificeert als de gangster Eddie Riccardi. Al snel blijkt dat Eddie in zijn vorig leven een andere gangster, Vince Alexander, heeft verraden. Alexander tracht nu wraak te nemen op zijn vroegere compagnon door hem de moord op een politieinspecteur in de schoenen te schuiven. Eddie zit in een zeer lastig parket. Misschien biedt zijn vroegere liefje en nachtclubhostess Nina Martin een uitweg ...

The crooked way is geen topper in het film noir-genre maar is hooguit een matige low budget-inspanning. Hoofdrolspeler John Payne heeft geen overschot van charisma en trekt de hele tijd een gezicht alsof iemand hem een rotte vis voor de neus houdt. De beste rol is weggelegd voor Sonny Tufts als de slechte gangster Vince Alexander. Van enige spanning is nauwelijks sprake en de finale (een onvermijdelijke shoot-out in en rond een winkel) is ronduit flauw.

Toch heeft de film her en der wat lofbetuigingen geoogst, bijvoorbeeld bij monde van Bertrand Tavernier. Doch de loftrompet mag enkel bovengehaald worden om de prestatie van John Alton te loven, die in The crooked way borg mocht staan voor de cinematografie. Sommige schaduw/licht-effecten zijn zeer degelijk en tonen de hand van de meester Alton, die in 1951 een oscarbeeldje mee naar huis mocht nemen voor zijn aandeel in An american in Paris. Het zijn enkel de shots van Alton die The crooked way nog enigzins het bekijken waard maken.