Whistle down the wind

Regie : Bryan Forbes (1961)

Het rurale Lancashire in de jaren vijftig. Drie kinderen beleven een zorgeloze jeugd op de uitgestrekte boerderij van hun vader. Hun grootste zorg is om te vermijden dat de stalknecht de pasgeboren poesjes niet verzuipt. Op een dag vinden ze in een oude schuur een haveloze man. Op de vraag wie hij is, antwoordt de man bij wijze van vloek met "Jezus Christus" alvorens bewusteloos neer te vallen. Maar de kinderen interpreteren zijn antwoord letterlijk en geloven daadwerkelijk dat het Jezus is die in hun schuur ligt. Ze proberen koste wat kost om hem verborgen te houden voor de volwassenen van het dorp, niet wetende dat hij in feite een voortvluchtige moordenaar is ...

Het is compleet ongebrijpelijk dat deze prachtige fabel - het debuutregie van acteur Forbes - niet meer airplay krijgt op televisie en pas nu door de BBC uit haar kluizen werd gehaald n.a.v. de summer of British film. In een prachtige zwart/wit-fotografie schildert Forbes een fantastisch portret van kinderlijke onschuld en verwondering, brutaal verstoord door de harde wereld van de volwassenen. Het is des te meer een opmerkelijke film omdat hij in schril contrast staat tot de harde kitchen sink-drama's die in deze periode in Groot-Brittannië werden gedraaid. Geen strijd tussen de sociale klassen en geen harde sociologische studie, maar een pareltje van jeugdige naïviteit en onbevangen goedheid.

Richard Attenborough produceerde de film. Hayley Mills acteert uitstekend als het jonge meisje Kathy. Ook de andere kinderen acteren zeer ontwapenend, met vooral Alan Barnes als de kleine Charles, die zijn poesje 'spider' noemt en die aanvankelijk niet in de nieuwe Jezus gelooft ("T'aint Jesus, it's just some fellah"). Karakteracteur Alan Bates in één van zijn eerste rollen voor het grote scherm acteert opvallend ingetogen en subtiel als de moordenaar annex Jezus, dit in schril contrast tot de vele flamboyante rollen die hij later zou vertolken. De scène waarin hij in het bijzijn van de kinderen van het dorp uiteindelijk gearresteerd wordt (en zijn armen zijwaarts verheft alsof hij opnieuw gekruisigd wordt), is adembenemend.

Een absolute aanrader dus, die je regelmatig kunt bekijken om je steeds opnieuw onder te dompelen in de onbevangen nostalgie van de kinderjaren. Helaas kon professionele kunst-verkrachter Andrew Lloyd Webber er zijn handen niet afhouden, want hij maakte er in 1996 een musical-versie van.