Pane e tulipani

Regie : Silvio Soldini (2000)

Rosalba, een vrouw van middelbare leeftijd, is met haar kroost op vakantie. Haar man besteedt nooit veel aandacht aan haar en beschouwt haar als zijn privé-kokkin en huishoudster. Bovendien bedriegt hij haar. Tijdens een tussenstop aan een wegrestaurant wordt Rosalba domweg vergeten : de bus rijdt verder zonder haar. Nadat haar man haar over de telefoon de huid heeft volgescholden, besluit ze impulsief om niet op de terugkeer van de bus te wachten maar om naar Venetië te liften. Ze neemt haar intrek bij Fernando, een suïcidale IJslandse restaurantuitbater, vindt een job bij een excentrieke bloemenhandelaar en sluit vriendschap met een holistische masseuse. Rosalba leert om opnieuw van het leven te genieten en fleurt volledig op. Naarmate Rosalba langer en langer van huis wegblijft, wordt haar man echter steeds radelozer. Hij huurt een sullige loodgieter in als detective om haar in Venetië op te sporen. Wanneer de speurder Rosalba op het spoor komt en zij bezoek krijgt van haar schoonzus, wordt zij voor een verscheurende keuze geplaatst : enerzijds roept haar plicht als huismoeder, anderzijds zijn er het nieuwe leven, haar nieuwe vrienden en haar intense band met Fernando ...

Ik heb nooit hoog opgelopen met mediterraanse feel good-movies. Het is natuurlijk te begrijpen dat er een groot publiek voor bestaat. Een mespuntje humor, een vleugje romantiek en een happy end : de ideale cocktail dus voor een zorgeloos avondje film. Helaas vervalt het merendeel van dit soort films in een ultra-kleffe zooi, een over-sentimentele prak. Vandaar dat ik dit soort films meestal mijd als de builenpest.

Maar met Pane e tulipani helt de balans toch naar de positieve kant over. Hoewel het verhaaltje uiterst voorspelbaar is (tot en met de goede afloop), wordt de kijker toch over de streep getrokken door de onweerstaanbare warmte die ervan uitgaat. De acteerprestaties van de nevenkarakters zijn nogal karikaturaal (de sullige loodgieter, de woedende echtgenoot, de halfzachte masseuse, de geschifte bloemenhandelaar), maar dit wordt gelukkig rechtgetrokken door de twee hoofdacteurs. Licia Maglietta schittert in de rol van een vrouw die het stof van haar leven afblaast (en bij wie het epitheton 'milf' af en toe zeker niet zou misstaan). En dan is er ook nog Bruno Ganz, bij het grote publiek vooral bekend van zijn indrukwekkende incarnatie van Adolf Hitler in Der Untergang. Hij zet met de bittere IJslandse restauranteigenaar een mooie rol neer.

Het eindresultaat is zeker geen grootse cinema, maar een aangenaam en lichtvoetig tussendoortje dat vooral bij romantische zielen in de smaak zal vallen.