Dianne Reeves (Warande - 08.11.2007)

De Amerikaanse jazz-zangeres Dianne Reeves is een grote dame. Met haar enorm veelzijdige stemgeluid nestelt zij zich stilaan tussen het rijtje van de allergrootsten zoals Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Nina Simone. Ze is de enigste artiest die er ooit in slaagde om drie grammy's op rij te winnen met drie opeenvolgende albums (in 2001 met In the moment, in 2002 met The calling en in 2003 met A little moonlight). In 2006 sleepte ze nog een vierde grammy in de wacht met de soundtrack van de George Clooney-film Good night and good luck. Geen amatrice dus.

Op het podium werd La Reeves bijgestaan door twee gitaristen : jazzgitarist Russell Malone en de Braziliaanse akoestische virtuoos Romero Lubambo. Beide gitaristen mochten tijdens het muzikale openingsstuk hun visitekaartje afgeven en bleken beiden uiterst getalenteerde musici te zijn.

Het stembereik van Reeves is fenomenaal. Ze slingert zonder problemen heen en weer tussen soul, jazz en rythm & blues. Een goed volgelopen Warande lustte er wel pap van en trakteerde het trio tot drie maal toe op een staande ovatie. Mijns inziens een lichtjes overroepen reactie want hoewel het stemgeluid van Reeves zonder meer indrukwekkend was, liep er nooit een rilling langs mijn ruggegraat. Er kan geen twijfel over bestaan dat Reeves zonder de minste moeite Susanne Abbuehl van de buhne kan blazen, maar Reeves slaagde er niet in om me tot in de diepste vezel te raken (terwijl Abbuehl dat enkele weken geleden met een beperkter stel stembanden wel kon).

Het meest genoot ik nog van Romero Lubambo. Niet alleen een fantastische gitarist maar je kon ook van zijn gelaat aflezen dat het een toffe peer is. Voor de komische noot mocht koele kikker Malone zorgen middels enkele semi-ingestudeerde grapjes. Ook Reeves zelf gaf het optreden een warm cachet mee door regelmatig haar nummers van begeleidende commentaar te voorzien. Helaas zat achter ons een oudere dame die geen woord Engels verstond en constant aan haar buurvrouw vroeg "Wa zee ze ?" Hoogst enerverend.

Het eerste bisnummer was een cover van Loving you, het onsterfelijke nummer van Minnie Ripperton. Reeves gaf het nummer een warmere soulgloed mee maar ontdeed het nummer daarmee meteen van alle scherpte. De versie van Ripperton is zo fantastisch en zo uniek, daar kun je best gewoon afblijven. Het tweede bisnummer lag beter in de lijn van het oeuvre van Reeves : een cover van Just my imagination (running away with me) van The Temptations.

Een technisch puntgaaf concert waarin vocale technieken van wereldklasse werden geëtaleerd. Helaas een tikje té glad en niet bezield genoeg.