Number 17

Regie : Alfred Hitchcock (1932)

In een verlaten huis komen een aantal onverlaten bij elkaar na het plegen van een diamantroof. Maar in het verlaten huis lopen ook een paar ongewenste getuigen rond : Ben, een haveloze dronkelap op zoek naar onderdak, en Brant, een toevallige passant. Detective Barton tracht de bende in te rekenen en het gestolen juweel terug te vinden. De actie verplaatst zich van het oude huis naar een trein/bus-achtervolging en eindigt in een crash op een ferry. Zal het recht zegevieren ?

Deze film werd in het filmmuseum te Antwerpen geprogrammeerd als double-bill met het hieronder besproken 'Sabotage'. Wat een contrast ! Daar waar Sabotage een zeer degelijke thriller is met het Hitchcock-keurmerk, is Number 17 een uiterst verwarrend en bizar curiosum. Visueel is het af en toe nog wel OK (het verlaten huis biedt aan Hitchcock de mogelijkheid om te spelen met licht- en schaduweffecten), maar de plot is een onoverzichtelijk hoopje. Personages lopen af en aan in het oude huis, zonder dat de kijker te weten komt wie nu eigenlijk wie is. Het feit dat de personages liegen over hun identiteit, maakt het er niet gemakkelijker op. Halfweg de film is de plot zó verwarrend, dat je gewoonweg geen moeite meer doet om er kop of staart aan te krijgen.

Het Ben-personage wordt opgevoerd als komische noot, maar zijn overstaanbaar gebrabbel en karikaturaal gestuntel wekt eerder ergernis op. Wat wel (onbedoeld) op de lachspieren werkt, is de achtervolging op het einde van de film. De special effects zijn op zijn zachtst gezegd nogal aan de magere kant. De speelgoed-bus die een speelgoed-trein achtervolgt, waarop het treintje in een speelgoed-ferry crasht ...

Duidelijk één van de mindere films uit de carrière van Hitchcock. Gelukkig duurt de film slechts een uurtje. De film oogt zeer gedateerd en goedkoop. De positieve commentaren die her en der toch te lezen vallen over Number 17, kunnen enkel maar toegeschreven worden aan het feit dat Hitchcock op de credits staat. Voor het overige ademt de films zelfs nauwelijks de charme uit die stuntelige films uit de jaren '30 soms nog hebben.

Laten we echter aan Hitchcock het voordeel van de twijfel geven. Co-auteur Rodney Ackland verklaarde immers later dat "Hitchcock deliberately meant to do a burlesque of all the thrillers of which it was a pretty good sample. Number Seventeen's climax had to be a chase-to-end-all-chases, its details so preposterous that excitement would give way to gales of laughter". Hitchcock, echtgenote Alma Reville en Ackland schreven het script gedurende "late night writing sessions fueled by Hitch's favorite cocktail, a White Lady, composed of gin, egg whites, light cream and superfine sugar." Als je de film bekijkt als een door drank geïntoxiceerde parodie, wordt alles meteen duidelijk ...

De film is hieronder volledig te bekijken. Voor Hitchcock-fans uiteraard verplichte kost, maar voor het overige nauwelijks de moeite waard.