Een ander zijn geluk

Regie / scenario : Fien Troch (2005)

Een kind - de helft van een tweeling en zoontje van Mark, een politieagent uit een dorp in de Brusselse rand - wordt het slachtoffer van een vluchtmisdrijf. De moeder van het dode jongetje is kuisvrouw bij de welstellende Christine, een gescheiden vrouw die haar leven terug op orde probeert te krijgen. Diens buurman is de rijke zakenman Francis, die duidelijk iets te verbergen heeft. Is de schade aan de bumper van zijn auto een aanwijzing ? Voormalig bokskampioen Johnny De Flow denkt er het zijne van en wijst met een beschuldigende vinger naar Fjord, een gestoorde jonge eenzaat. Het politieonderzoek levert weinig op. Terwijl Christine constant lastig gevallen wordt door haar ex die met zelfmoord dreigt, nemen Mark en zijn vriend Hendrik het recht in eigen handen : ze breken binnen bij Francis en ranselen hem af. Maar hebben ze wel de juiste dader te pakken ?

Troch realiseerde een zeer interessant langspeelfilmdebuut dat in het nogal schrale Vlaamse filmlandschap een verademing is. Verwacht je immers niet aan een whodunit met thriller-eigenschappen of aan een emotionele tearjerker. Integendeel : Een ander zijn geluk is een zeer kille karakterstudie met veel pijnlijke stiltes. De personages zijn stuk voor stuk getroubleerde en zwijgzame types die niet in staat zijn om hun emoties oprecht te ventileren. De dialogen zijn leeg en kort. Ook de filmstijl accentueert dit gebrek aan communicatie. De schaars bemeubelde grote villa's zijn al even leeg en kil als hun bewoners. De kleuren zijn grauw en koud. Het neonlicht dat in de vele supermarkt-scènes schijnt, is hard. De zon schijnt nooit : ofwel is het bewolkt, ofwel regent het.

De film is niet zonder gebreken : de onderkoelde filmstijl is voor Vlaanderen zeer gedurfd en kan dus enkel maar toegejuicht worden, doch de film is zó kil dat het voor de kijker moeilijk is om sympathie op te wekken voor de personages of de pijnlijke situaties waarin ze verkeren. En er zijn net teveel toevalligheden in de verbanden tussen de personages om nog geloofwaardig te zijn. Soms had ik de indruk te kijken naar een eerder theoretische filmstudie dan naar een film over echte mensen. Maar laten we toch een beetje chauvinistisch zijn : tijdens de beste momenten had ik het gevoel dat ik naar een film van Atom Egoyan aan het kijken was. En dat is een serieus compliment dat ik bij een film van Jan Verheyen wellicht nooit zal kunnen bovenhalen.

Website Een ander zijn geluk