The hanging garden

Regie /scenario : Thom Fitzgerald (1997)

De opvoeding van de jonge Sweet William ging niet over rozen. Zijn vader voedde hem met zeer harde hand op en William zocht zijn heil in voedsel. Niet alleen groeide hij op als een tiener met overgewicht, bovendien worstelde hij met ontluikende homoseksuele gevoelens. Hij verlaat het gezin en komt pas na tien jaar terug naar aanleiding van het huwelijk van zijn vrijgevochten zuster Rosemary (die huwt met de jongen waarvoor William als tiener gevoelens koesterde). William is niet meer de moddervette en schuchtere tiener van toen, maar is een nauwelijks herkenbare slanke en zelfverzekerde man. Alle wonden van het verleden zijn echter nog niet geheeld. Het is tijd voor alle leden van het gezin om het verleden definitief te laten rusten, maar dit verwerkingsproces verloopt niet rimpelloos ...

De Canadese regisseur/scenarist Fitzgerald maakte met The hanging garden een zeer opgemerkt debuut, want de film veroverde diverse prijzen op verscheidene filmfestivals. Hoewel de premisse niet zeer origineel is voor een indiefilm (films over familiereünies waarbij oude etterbuilen openbarsten worden er genoeg gemaakt), is de frisse aanpak ervan door Fitzgerald dat wel.

Het vertrek van de jonge William wordt gesymboliseerd doordat hij zichzelf ophangt aan een boom in de ouderlijke tuin. Fitzgerald trekt dit symbolische afscheid van het verleden zeer ver door : tien jaar later na het vertrek van de dikke William bengelt zijn lijk nog altijd ongewijzigd aan de boom en er is zelfs interactie tussen het lijk van toen en enkele personages van het heden. Zo worstelt de oudere William letterlijk met het jongere lijk van zichzelf. Door deze zeer vergedreven symboliek creëert Fitzgerald een gevoel van onrust, verwarring en onbehagen bij de kijker : is het ganse terugkeerverhaal niet meer dan een visioen in hoofde van de rouwende familieleden of is het een allegorie voor het verwerkingsproces binnen een gebroken gezin ? Fitzgerald laat de keuze aan de kijker, die lichtjes ontwricht achterblijft wanneer de eindcredits van dit magische-realistische pareltje over het scherm rollen.