Kids

Regie : Larry Clark (1995)

Telly, een New Yorkse skater/puber, houdt er een bizarre hobby op na : hij betracht om zoveel mogelijk jonge meisjes met mooie woordjes zijn bed in te lullen en hen te ontmaagden, om hen nadien brutaal te dumpen. Samen met zijn vriend Casper, die steeds op zoek is naar weed en alcohol, lummelt hij wat rond. De vrienden pikken pils, hangen rond in het park waar ze een kleurling in elkaar rammen, maken afspraken voor de volgende fuif. Eén van de vorige 'slachtoffers' van Telly is de jonge Jennie. Omdat haar vriendin Ruby nogal vaak aan onveilige seks had gedaan, ondergaan de twee vriendinnen een HIV-test. Echter niet Ruby maar wel Jennie blijkt seropositief te zijn. Jennie gaat op zoek naar Telly om hem ervan te verwittigen dat ook hij dus HIV-positief is, voordat hij een nieuw meisje aan zijn degen rijgt. Wanneer Jennie hem uiteindelijk vindt op een feestje, is het al te laat. Dronken en teleurgesteld valt Jennie in slaap. Hiervan maakt Casper gebruik om misbruik van haar te maken ...

Het scenario voor deze film werd geschreven door regisseur Larry Clark en door cultfiguur Harmony Korine, die in 1997 zelf debuteerde met het weergaloze Gummo. Het schrijversduo hield met het schokerende Kids de USA een spiegel voor waarin het geconfronteerd werd met een kil zelfbeeld : een beeld van een generatie jongeren die verspeend is van elke vorm van moraliteit. Clark laat geen enkel middel ongebruikt om zijn publiek te confronteren : seks met minderjarigen, geweld, jonge kinderen die drugs gebruiken, ... De film veroorzaakte een storm van protest bij de goegemeente.

Maar nu ik de film zopas voor de eerste keer zag, moet ik besluiten dat de film deze aandacht nauwelijks verdient. De personages zijn zeer één-dimensionaal en hebben niets interessants te vertellen. De hoeveelheid schok-effecten zijn zo overdadig aanwezig, dat de kijker er op den duur lethargisch op reageert. Trop is teveel. De film heeft wel degelijk zijn verdienste door bepaalde grenzen open te breken en door ruimte te scheppen voor een open debat over de moral degeneration van de hedendaagse jeugd, maar men kan zich afvragen of dit niet op subtielere wijze mogelijk was.

Clark ging echter enkele jaren nog een stapje verder met Ken Park (2002), ook mede-geschreven door Harmony Korine. Toen ik Ken Park enkele jaren geleden zag in het oude filmmuseurm op de Meir, verlieten meerdere mensen tijdens de voorstelling de zaal. Ook ik schrok van het seksueel zeer expliciete karakter van enkele scènes en reeds toen bekroop me een gevoel dat Clark de sensatiezucht het liet winnen van de inhoud. Dat is op korte termijn goed voor de box office, maar op lange termijn wordt een oeuvre daarop afgerekend. Een lot dat - naar ik vrees - ook Kids beschoren zal zijn.

De jonge cast uit Kids bestond grotendeels uit debutanten. Chlöe Sevigny speelt als Jennie veruit de beste rol (ook omdat haar personage het enige is dat niet uit bordkarton is opgetrokken) en heeft ondertussen een zeer mooie filmcarrière bij elkaar gespeeld (denken we maar aan het Steve Buscemi-debuut Trees Lounge uit 1996, het eerder vernoemde Gummo, het Lars von Trier-tweeluik Dogville en Manderlay, en Woody Allen's Melinda and Melinda). Ook Rosario Dawson heeft na haar rol van Ruby niet slecht geboerd en is meer de commerciële kant op gegaan (met Sin City en 25th Hour als enkele hoogtepunten). De mannelijke hoofdrolspelers zijn mindere hoogvliegers gebleken : Leo 'Telly' Fitzpatrick verdient voornamelijk de kost met TV-werk, terwijl Justin 'Casper' Pierce zich na een weinig succesvolle carrière op 25-jarige leeftijd ophing in een hotelkamer in Las Vegas. Het had een epiloog van Kids kunnen/moeten zijn.

Trailer :

Kids trailer