R.I.P. Lintfabriek (30.12.2007)

Het ouwe getrouwe Lintfabriek is niet meer, de das omgedaan door een combinatie van onwillige buren, een weinig medewerkzaam gemeentebestuur en een rits strenge veiligheidsvoorschriften. Doodjammer want het aantal uitstekende bands die ooit langs dit podium passeerden, was niet minder dan indrukwekkend.

De allerlaatste noten werden gespeeld door een tiental hardcore-bands. Geen reservatie of VVK, dus al vroeg een massale toeloop. Uiteindelijk werd de toegang verleend aan een 450-tal muziekfans. Naar schatting evenveel mensen bleven teleurgesteld achter in de Kontichse kou. Ikzelf bevond me bij de gelukkigen en bemachtigde mezelf een plaatsje achteraan in de Lint-keet, van waaruit ik de eerste reeks bands aanschouwde.

Van de meeste bands werd mijn pis amper lauw. Soul Control is nu al quasi volledig uit mijn geheugen gewist. Met iets meer aandacht naar The Reactionaries gekeken omdat deze band enkele leden gemeen heeft met het geweldige Dead Stop, maar de power van de illustere voorganger werd nog niet gehaald. Vogue begon ijzersterk maar zakte al snel als een quiche in elkaar. De vermoeidheid sloeg toe, de aandacht verslapte en het was allemaal des guten zuviel.

Na een lange eetpauze klaar voor de eindsprint : vanuit Washington was 86 Mentality afgezakt, best aangename hardcore met veel nostalgie naar de doodeerlijke HC uit de jaren '80. Het ter ziele gegane Tilburgse Restless Youth speelde voor de gelegenheid een éénmalige show en kon op zeer veel bijval rekenen. Programmator Peter werd in de bloemetjes gezet (gelukkig zonder tranerige emo-toestanden) waarna het Antwerpse Justice met een viertal nummers de gespierde aftrap mocht geven voor de meest geanticipeerde show van de dag : de éénmalige reünie van Dead Stop.

Het concert van Dead Stop duurde welgeteld twintig minuten. Lino had amper een vierkant metertje om zijn ding te doen, want alles en iedereen sprong en kroop over elkaar heen in een waanzinnige frenzy. En al een geluk dat het geen minuut langer duurde want na deze nucleaire ontploffing was er geen zuchtje zuurstof meer voorhanden in het Lintfabriek. Total madness ! Toen de storm ging liggen, drumde het publiek massaal naar buiten op zoek naar verse lucht. De vele blote bovenlijven zorgden in de koude nacht voor een enorme dampwolk zoals ik er zelden één zag. Enkele fans bleven uitgeput en bezweet achter op het podium, niet meer dan hoopjes ellende die neergedaald waren na een ongelooflijke high.

R.I.P. Lintfabriek. Soms zeggen beelden meer dan woorden :