My blueberry nights

Regie : Wong Kar Wai (2007)

Een pittoresk eetcafé in New York, uitgebaat door de Brit Jeremy. Op een avond spoelt Elizabeth er aan, een jonge vrouw die net geconfronteerd werd met het overspelige gedrag van haar vriend. Er ontstaat een vertrouwensrelatie tussen Jeremy en Elizabeth, totdat deze laatste een knoop doorhakt en een streep onder haar verleden wil trekken. Op zoek naar een nieuwe richting in haar leven, trekt ze erop uit. Het wordt een lange reis (zowel in kilometers als in dagen). Zo belandt ze in Memphis waar ze als barmeid kennis maakt met een politieagent die zijn heil zoekt in drank na met zijn vrouw gebroken te hebben. En zo belandt ze als dienster in een casino, waar ze vriendschap sluit met een gehaaide pokerspeelster. Na aldus aan een lang stukje soulsearching gedaan te hebben, keert ze uiteindelijk terug naar het café van Jeremy ...

Cinefielen kijken steeds enorm reikhalzend uit naar een nieuwe film van Wong Kar Wai, het beste exportproduct dat Hong Kong ooit aan de wereld van de cinema geschonken heeft en ook één van mijn favoriete regisseurs. Al van toe ik hem leerde kennen met Chung King Express (1994) heeft deze rasfilmer - die trouwens nooit enige filmopleiding genoot ! - mijn filmminnend hart gestolen. En sedertdien heeft hij me nooit meer teleurgesteld. Gaande van het koele Fallen angels (1995), het opwindende gay-drama Happy together (1997) tot het verbluffende tweeluik In the mood for love (2000) en 2046 (2004) ... : Kar Wai wist telkens een uniek universum te scheppen waarin hij aan de kijker een blik gunde middels zijn kenschetsende visuele stijl.

Met My blueberry nights blikt Kar Wai voor het eerst een Engelstalige film in en laat hij de overbekende (en verbluffend mooie) zangeres Norah Jones haar filmdebuut maken. Maar acteren kan La Jones duidelijk niet zo goed als het zingen van stemmige jazz. Hoewel haar personage de hoeksteen zou moeten vormen van de film, fungeert zij eigenlijk maar als bijzettafeltje bij de diverse personen die zij op haar reis tegenkomt. Het zijn dan ook de kleine rollen die het betere acteerwerk opeisen. Vooral David Strathairn zet een sterke rol neer als de depressieve flik Arnie. Hij krijgt hierbij uitstekend weerwerk van Rachel Weisz als zijn ex-vrouw. Maar Natalie Portman speelt een té karikaturale rol als de pokerspeelster Sue Lynne. Om van Jude Law nog maar te zwijgen. Zijn overdreven vriendelijke en begrijpende Jeremy-personage werkte danig op mijn zenuwen.

Onevenwichte acteerprestaties dus, maar dat zou wellicht niet zo erg opgevallen zijn indien het script van Kar Wai degelijker was geweest. De spirituele zoektocht van het hoofdpersonage levert niet meer op dan een paar jobs als dienster en enkele toevallige ontmoetingen. Er kan dan ook weinig aan Norah Jones verweten worden, want ze had weinig materiaal om mee te werken. De visuele stijl van Kar Wai kan het rammelende script niet redden en genereert zelfs een averechts effect. Waar je in Chung King Express met open mond keek naar de impressionistische stroken en flarden waarmee het verhaal geschilderd werd, wekken de visuele effecten in My blueberry nights eerder ergernis op. Alsof je in je achterhoofd beseft dat de technische trucjes moeten dienen om het gebrek aan inhoud te maskeren.

Maar wellicht ben ik te streng. Van een klasbak als Wong Kar Wai verwacht je telkens opnieuw een meesterwerk. My blueberry nights haalt dit niveau niet zodat ik mijn lichte teleurstelling als scherpe kritiek ventileer. Wat er overblijft, is een aangename en mooie verfilmde romantische prent, die echter vrijblijvend is en niet voldoende scherpte tentoonspreidt. Maar een gemiddelde Kar Wai is nog altijd beter dan het gros van de films die op het grote scherm verschijnen, dus toch het overwegen van het bekijken waard.

My Blueberry Nights - Trailer