Rodrigo y Gabriela (AB - 03.12.2007)

Het Mexicaanse gitaarduo Rodrigo y Gabriela, dat tegenwoordig Dublin als uitvalsbasis heeft, oogstte tijdens de afgelopen editie van Pukkelpop veel bijval. Ik maakte het optreden zelf niet mee want stond toen naar Dizzee Rascal te kijken, maar de commentaren van Dimi, Hans & Kris liepen dermate over van lof, dat ik me zonder enige voorkennis heb laten meeslepen naar het optreden in de AB.

De setting op het podium is uitermate sober : twee stoelen, twee muzikanten, een sobere lichtshow. Enkel tijdens de tweede helft van het concert is er wat meer visueel avontuur middels een mix van close-ups die via kleine camera's op een groot scherm geprojecteerd worden (zie foto).

De speeltechniek van beide muzikanten is puntgaaf en ze gebruiken die techniek om een uniek repertorium te brengen. Het duo ontmoette elkaar binnen de contouren van een Mexicaanse trashmetal-band en deze metal-invloed laat zich ook nu nog gelden. Met name Metallica is een grote inspiratiebron. De versies van Orion en One zijn live best indrukwekkend. Ook Stairway to heaven van Led Zeppelin wordt vakkundig onder handen genomen. Maar het meeste muzikale genot ervoer ik tijdens hun versie van de Dave Brubeck-klassieker Take five. Een geweldige versie die liet blijken wat voor een fantastische muzikanten Rodrigo en Gabriela zijn. En het moet gezegd dat Gabriela een zeer mooie dame is met opvallend grappige en spontane bindteksten.

Het publiek van de AB werd vlotjes ingepakt en was razend enthousiast. Maar toch moet ik een paar kleine kanttekeningen maken bij dit concert. Ten eerste had het concert gerust een half uurtje minder lang mogen duren. Anderhalf uur was gewoonweg te lang. Bovendien waren de échte muzikale hoogtepunten eerder schaars. Teveel nummers werden ingepakt en omkaderd met handklap-spelletjes met het publiek. Dat is een paar keer leuk, maar op den duur heb je het wel gehoord. Flarden Purple Haze of Seven nation army moesten het publiek nog wat extra opzwepen, maar stelden muzikaal weinig voor. Zelfs de versie van Wish you were here - speciaal opgevoerd als meezinger voor het publiek - deed me weinig.

En als je dan echt advocaat van de duivel wil spelen, kun je je afvragen of Rodrigo y Gabriela het niveau van de gimmick eigenlijk wel overstijgen. Er is ongetwijfeld enorm veel zweet en vingereelt aan te pas gekomen om tot zo'n schitterende gitaartechniek te komen. Muziek is echter meer dan techniek alleen. Enkel wanneer het duo tijdens One en vooral tijdens Take five met het nummer op stap gaat en het zich volledig eigen maakt (en even niet denkt aan applausinteractie met het publiek), is er onmiskenbaar sprake van grote kunst. Maar op andere momenten is de muziek een tikje té ondergeschikt aan "zie eens wat ik kan". Een beetje zoals kijken naar trucs van een stel circusaapjes.

Maar dat is natuurlijk te oneerbiedig. Kijk maar eens naar onderstaande versie van Stairway to heaven en je zult het met me eens zijn dat dit duo stukken meer te bieden heeft dan de gemiddelde straatmuzikant die op de Meir een rocksong op zijn akoestische gitaar brengt. Indien het duo echter - zoals ze beloofden - volgend jaar opnieuw in België zal toeren, zal ik me er wellicht geen ticket voor aanschaffen.