Sunshine

Regie : Danny Boyle (2007)

Een halve eeuw in de toekomst. Door een nucleaire reactie binnen de zon is de temperatuur op aarde flink gedaald. Een eeuwige winter en zelfs het einde van alle leven op aarde dreigt. Een team van acht astronauten wordt naar de zon gestuurd om er een enorme bom (met de grootte van Manhattan) tot ontploffing te brengen en aldus de nucleaire reactie binnen de zon om te keren. Alle hoop rust op de bemanning van de Icarus II. Enkele jaren eerder was de Icarus I spoorloos verdwenen. De missie van Icarus II is de laatste kans. De lange reis, het gevoel van claustrofobie en de verpletterende verantwoordelijkheid wegen op de leden van de expeditie. Kleine technische mankementen maken het er niet gemakkelijker op. Wanneer de crew het schijnbaar ongeschonden wrak van de Icarus I vindt en beslist om een koerscorrectie door te voeren, is dat het begin van een nachtmerrie. Alle levens worden ondergeschikt aan de missie ...

De aarde wordt bedreigd maar gelukkig is er nog een handjevol mensen die ter redding snellen ! Het thema is even hard uitgemolken als de uier van een bejaarde koe. In Space Cowboys mag een stelletje ouwe zakken onder leiding van Clint Eastwood aanrukken om een fatale satelliet-crash te vermijden. Of wat te denken van de miskleun Armageddon, waarin een team olieplatform-arbeiders (hoe verzinnen ze het ?) een bom moet plaatsen op een afdenderende meteoor. En het kon nog erger : in The Core mag Hillary Swank een gat in de aarde boren om de aardas terug aan het draaien te krijgen. Okay, ik ben een scifi-liefhebber en kan dus best veel slikken als het om ongeloofwaardige plotwendingen gaat, maar trop is teveel.

Als je dus in de videotheek de korte samenvatting leest op de achterflap van het Sunshine-hoesje, zou je snel geneigd zijn om deze film tussen het voornoemde drietal te catalogiseren. Maar gelukkig heeft regisseur Danny Boyle betere voorbeelden in het achterhoofd gehad toen hij deze scifi-prent inblikte. De aandachtige kijker zal regelmatig flarden herkennen uit Solaris of uit 2001 : a space odyssey. Een ambitieuze film dus die zich bovendien kan beroepen op veel visuele flair.

Misschien nog wel de beste vondst is het de rol die de zon 'speelt'. De zon is een karakter op zich, is de - letterlijk - allesverblindende factor in het geheel. Boordpsycholoog Dr. Searle raadt aan zijn co-astronauten aan om regelmatig tijd door te brengen in de observatieruimte omdat je - door je te baden in het zonlicht - tot innerlijke rust komt. De zon als levensschenker en als dodelijke kracht. De zon als spirituele inspiratiebron. De zon als God. Het eerste deel van de film is dan ook sterk : de astronauten die enerzijds met elkaar in conflict komen en anderzijds geconfronteerd worden met de kracht van de zon.

Ook het tweede deel mag er wezen. De film wordt een uitstekende nagelbijter wanneer de technische problemen zich beginnen op te stapelen en de missie in het gedrang komt. Het is echter door de ultieme plot-twist dat de film toch nog de mist ingaat. Wat lange tijd een fantastische scifi-film met allure was, wordt dan plots een soort "Nightmare on Elm Street in space". Toch een serieuze misser van scenarist Alex Garland (zie ook The Beach en 28 Days later). En met deze jammerlijke uitschuiver in de plot ondermijnen Boyle & Garland meteen ook het sausje van de pseudo-filosofische sérieux waarmee hun film overgoten is.

Het eerste uur levert een goed staaltje scifi op, dat zich qua visuele effecten en spanningsopbouw kan meten met de betere films die het genre ooit heeft opgeleverd. Alleen al hiervoor is de film de moeite waard. Maar de horror-wending op het einde doet de film jammerlijk mislukken. Of om het met de titel van een VPRO-programma van Wim Kayzer te zeggen : 'een schitterend ongeluk'.

Zie ook de review van Tony Soprano of de Sunshine-site met massa's info en extra's.

De trailer :