Okay

Regie : Jesper W. Nielsen (2002)

Nete is niet op haar mondje gevallen : tegen haar baas op het sociaal bureau waar ze werkt, tegen haar puberende dochter die haar beugel beu is, tegen haar koppige en zwijgzame vader, tegen haar man Kristian (een would-be schrijver en literatuurprofessor). Met mondigheid en routine als wapens slaat ze zich een weg doorheen de drukte van elke dag. Deze routine wordt echter danig overhoop gehaald wanneer een fatale ziekte wordt vastgesteld bij haar vader en deze intrekt bij haar gezin om zijn laatste weken hij hen door te brengen. Ook het leven van Martin, de broer van Nete, wordt overhoop gehaald : niet alleen hoort hij dat zijn vader (van wie hij al jaren vervreemd is o.w.v. zijn homoseksuele geaardheid) op sterven ligt, bovendien heeft een lesbisch koppel hem uitverkoren als spermadonor voor hun toekomstig kind. Maar de dood van de knorrige vader blijft uit en hij lijkt zelfs te herstellen. Weken worden maanden. Dit tot grote wanhoop van Kristian die zijn heil zoekt in de armen van een mooie studente. Wanneer de vader dan uiteindelijk toch sterft, is het voor iedereen tijd om de balans op te maken en om de brokken in het gebroken gezin te lijmen ...

Het is niet gemakkelijk om als Deense regisseur een film te maken over gewone mensen en gewone gezinnen zonder bekeken te worden door een Dogma-bril. Nielsen heeft echter het Dogma-mijnenveld goed doorkruist en levert met Okay een evenwichtige en degelijke film af over een gezin dat - in de confrontatie met de nakende dood van één van hen - zijn samenhang dreigt te verliezen.

Het is dit warme realisme en de zwarte humor die Okay tot een weinig wereldschokkende maar aangename film maken. Enkel de subplot over de homoseksuele spermadonor Martin komt gedwongen en lichtjes storend over. De cast is uitstekend. Hoofdactrice Paprika Steen draagt de film met veel flair en loopt over van het talent (en zo komt Dogma toch nog om het hoekje kijken, want Steen acteerde in drie Dogma-films : Idioterne uit 1998, Festen uit 1998 en Mifunes sidste sang uit 1999). Ook haar tegenspeler Troels Lyby (in de rol van echtgenoot Kristian) was in het schokkende Idioterne te zien, maar deze Dogma-erfenis van de cast kan natuurlijk niet aan regisseur Nielsen aangewreven worden. Er is voor de Deense cinema duidelijk nog een toekomst na Dogma en naast Lars Von Trier.