Jimmy Eat World (AB - 28.01.2008)

De voornaamste reden waarom ik ertoe besloot om het concert van Jimmy Eat World bij te wonen, was simpelweg dat ik de band nog nooit live aan het werk zag. Nogal bizar eigenlijk, want ten tijde van het succesalbum Bleed American uit 2001 zal de band zeker wel in België gepasseerd zijn. Enfin, vanavond dus de uitgelezen kans om dit gemis goed te maken.

Er werd zeer vinnig en strak van start gegaan met Big casino (opener van het nieuwe album Chase this light), onmiddellijk gevolgd door het al even vieve Sweetness uit Bleed American. Uiteraard veel nummers uit het nieuwe album, die door het gemengde publiek enthousiast werden onthaald. Ik zeg 'gemengd' omdat er niet alleen her en der een oudere muziekliefhebber te ontwaren viel (tot welke categorie ik mezelf helaas moet indelen), maar vooral ook veel bakvissen en pubers, voor wie de catchy nummers en dito teenangst-teksten toch een bron van vermaak en inspiratie blijven vormen.

Het absolute hoogtepunt van het concert was het nummer Disintegration, dat enkel verscheen op de in 2005 verschenen EP Stay on my side tonight. JEW op zijn best : snerpend, prangend en schreeuwend. Ironisch genoeg kon dit compleet onbekende nummer op een zeer lauwe reactie van het publiek rekenen, dat natuurlijk vooral gekomen was om de 'hits' te horen. Onterecht, want dit geweldige nummer verdiende beter. Een tweede hoogtepunt vormde het oude nummer Blister (uit het Clarity-album uit 1999), uitstekend gezongen door gitarist Tom Linton, die trouwens ook tekende voor de uitmuntende lyrics van dit nummer ("How long would it take me to walk across the United States all alone ? The West coast has been traumatized ...").

De vinnige start en de twee uitstekende nummers die ik eerder aanhaalde, konden echter de spanningsboog niet gespannen houden. Leadzanger Jim Adkins is best een enthousiaste frontman maar stond vocaal zeker niet altijd op punt. Toen het concert na nauwelijks vijftig minuten afklokte, was de man al behoorlijk uitgeput en verkeerde het concert al in een dipje. Deze dip werd nog serieus aangedikt toen de bisronde werd ingezet : voor het lekkere Your house (you rip my heart right out) en de melige zeperd Hear you me werd de akoestische gitaar bovengehaald, maar beide nummers verdienden veel betere versies. Het zal de bakvissen in de zaal wellicht niet opgevallen zijn, maar bij deze nummers viel Adkins serieus door de mand. Toen het concert na zo'n 70 minuten besloten werd met de voorspelbare hit The Middle, was de schade nog nauwelijks herstelbaar.

Gemengde gevoelens dus bij dit concert. Blij om JEW eens live aan het werk gezien te hebben (en onder de indruk van Desintegration en Blister), maar toch ook beetje een illusie armer.