The Stitch : "Citizen Bull"

Enige tijd geleden stopte Kris de nieuwe EP van The Stitch in mijn handen, met het verzoek deze met de nodige aandacht te beluisteren en er mijn (al dan niet) gewaardeerd oordeel over te vellen. Benevens het feit dat dit een leuk kadootje was en me de eer te beurt viel om het kleinood te beluisteren geruime tijd vooraleer hij officieel aan het 'grote' publiek zou voorgesteld worden (op 8 februari a.s. in de Cahier), is het toch ook een beetje een vergiftigd geschenk. De groepsleden (en hun drummer annex showkikker in het bijzonder) zijn immers goede vrienden en het is nooit leuk om kritiek te leveren over iets waar iemand veel zweet en moeite in gestoken heeft. Niet dat mijn mening veel waard is, maar ik ga ervan uit dat de heren meer hebben aan een eerlijke mening dan aan een potje slijmerige mouwvegerij.

Vanaf de eerste noten van opener Citizen bull is het duidelijk dat The Stitch opnieuw de oudere (maar onmogelijk plat te treden) paden bewandelt. Geen ruimte meer voor postrock-à-la-Stitch (één van hun vele fasen, haha) maar het simpelere rockgeweld. Een lekker vette riff zet het nummer in en de groove wordt tot het einde volgehouden. Wetende dat Kris de lyrics schreef en dat hij een moviebuff is, ben ik benieuwd of de songtitel een contaminatie is van Citizen Kane en Raging bull. Uit de lyrics kan ik dit echter niet afleiden. Net de lyrics vormen trouwens de achillespees van deze song. Zinnen zoals "Put on your headphones and crank it up until your minds blows up" of "Fuck 'em all, you know you're the one" zijn een tikje te simpel. Maar als Tim op het einde zingt "One soul to save, why not today ?" en de song sterk eindigt, klopt het plaatje toch nog.

One hour drive begint een stukje rustiger en drijft gedurende de eerste minuten op een lekkere basloop van Raf, subtiel gitaargepingel van Bert en al even rustig drumwerk van Kris. Ongeveer halverwege lijkt de bom te zullen ontploffen (met sterk drumgeroffel van Kris) maar moet de luisteraar toch nog even geduld oefenen vooraleer het nummer in zijn laatste minuut op volle toerental komt door een goede gitaarriff. De uitstekende lyrics van Tim ("Go have your dinner on my six-pack of nails" : dat moet een zin van den Tuk zijn !) worden jammer genoeg een beetje ondergraven door zijn beperkte stemgeluid. Zijn stembanden zijn niet gemaakt om rustig te zingen maar om het grote gelijk van de daken te schreeuwen.

Het derde nummer ("Intersection") vertrekt in vijfde versnelling en lijkt in zijn eerste seconden een weinig avontuurlijke rit door speedrock-land te zullen worden. Maar er wordt tot tweemaal toe serieus op de rem getrapt (totdat het rock-vehikel zelfs bijna stilstaat). En tweemaal trekt het nummer zich opnieuw op gang middels een soort mantrische riff. Tuk op zijn best wanneer hij het nummer op gang mag schreeuwen tijdens het 'gas geven' maar op zijn slechtst wanneer hij tijdens het mantrische afremmen traag "touching your skin, too soft for my hands" zingt. Een schoonheidsfoutje op een goed nummer.

De EP wordt afgesloten met het ambitieuze Playground fence. Akoestische gitaar, Kris valt in met een strakke en droge drumslag, Tuk begint rustig te zingen, sobere drum wordt een heuse roffel na de eerste strofe, gitaar valt weg tijdens tweede strofe todat enkel Tuk nog te horen is, en dan valt iedereen opnieuw in terwijl Tuk "It's time to heal" zingt. Een vergelijkbaar stramien tijdens de laatste strofe. De lyrics van Kris zijn bij nadere lectuur niet altijd even sterk ("Let's flip it over tot the b-side, I've had enough of hearing the same old tune"), maar ondanks de rustigere momenten stoort de stem van Tim op geen enkel ogenblik.

Het eindverdict ? Ik betrapte er me een tijd geleden op dat ik - terwijl ik achter mijn PC zat - de EP een hele tijd aan het draaien was op een continue loop en dat ik regelmatig aan het headnodden was. Dat moet een goed teken zijn. De lyrics zijn dan wel niet altijd wat ze moeten zijn en bij aandachtige beluistering valt Tim stemband-gewijs al wel eens door de mand, maar dat zijn kleine euvels waar je bij een concert weinig last van hebt. The Stitch is immers een groep die vooral live gesmaakt moet worden. Ik denk niet dat The Stitch met deze EP een historisch stukje muziek geschreven heeft en ik denk ook niet dat de groepsleden daar maar één seconde om malen. Daarvoor hebben ze realiteitszin genoeg. Het is een leuke EP geworden die The Stitch de kans biedt om opnieuw datgene te doen waar ze het best in zijn : rocken op een podium.