Fool for love (Warande - 21.02.2008)

Acteur/schrijver Sam Shepard schreef in 1983 het toneelstuk 'Fool for love', welk stuk voor het eerst werd opgevoerd in februari van dat jaar in het Magic Theatre in San Francisco en dat later dat jaar een off-Broadway-carrière begon. In 1985 werd het stuk verfilmd in een regie van Robert Altman.

De inhoud van het stuk valt kort samen te vatten : May, een vrouw van kort boven de dertig, zit in een sjofele motelkamer in Nevada te wachten op haar vriend Martin wanneer plots ene Eddie opduikt. Eddie is een oude geliefde van May die duizenden mijlen gereisd heeft om haar te zien. Er hangt nog altijd veel electriciteit in de lucht tussen de twee en er begint een stormachtig spel van aantrekking en afstoting. Maar dit spel krijgt een ranzig kantje wanneer de rol van de vader komt bovendrijven : May & Eddie zijn halfbroer en halfzus ...

Er zijn verschillende autobiografische elementen terug te vinden in dit stuk van Shepard : niet alleen was diens vader een alcoholicus en liet hij zijn gezin in de steek, bovendien ontstond het stuk kort nadat Shepard met zijn vrouw brak om een relatie te beginnen met actrice Jessica Lange. Het stuk is dan ook zeer emotioneel geladen en broeierig van aard.

Ensemble Leporello heeft een zeer naakte en zuivere adaptatie van het stuk trachten te maken. Er is zo goed als geen decor : enkel een paar stoelen op een leeg podium. Het spel van aantrekking en afstoting tussen Eddie & May krijgt vooral gestalte door - naast de scherpe dialogen - enkele dansscènes. De rol van May werd met verve gespeeld door de ravissante Katja Pire, die tevens tekende voor de choreografie van de dansscènes. Ze krijgt afdoende tegenspel van Danny Timmermans in de rol van de door hartstocht verscheurde Eddie. Timmermans is een bekend TV-figuur uit serie's zoals Buiten de Zone en Meester hij begint weer. Amusant is de vertolking van Gordon Wilson als Martin : niet alleen speelt hij het ietwat lullige derde wiel aan de wagen, ook vertolkt hij een komische extra rol als soortement offscreen-commentator. Het was fantastisch om de legendarische gastacteur Nand Buyl eens op een podium aan het werk te zien. Hoewel hij wel wat verloren leek te lopen tussen het jonge geweld van Pire en Timmermans, was zijn korte dansje op de tonen van Purple Haze uiterst vermakelijk.

Voor muzikale ondersteuning werd live gezorgd door violist Didier François en gitariste/zangeres Pascale Michiels. Aan de rand van het podium voorzien zij het stuk van de nodige achtergrond middels vertolkingen van bekende anthems. Jimi Hendrix, Prince, John Coltrane, Tom Waits en Chet Baker passeren de revue.

Toch bleef ik tijdens het stuk een beetje op mijn honger zitten. Zoals reeds gezegd liep Nand Buyl een beetje verloren rond en ondanks de passionele dans-ontmoetingen tussen Pire en Timmermans werd ik nooit meegezogen in het broeierige en verboden universum van een passionele relatie, bezoedeld door een incestueuze achtergrond. Waren de confrontaties tussen Pire en Timmermans nog niet gewelddadig genoeg ? Was de bühne té leeg ? Of was de live gespeelde soundtrack eerder storend dan ondersteunend ? Ik kan er moeilijk de vinger op leggen, maar ik voelde nooit de verzengende tragiek van een verboden relatie. Misschien was het bloedrode truitje van Katja Pire wel gewoon te strak ... (maar in het licht van een 'serieuze' theaterbespreking is zo'n opmerking wellicht compleet not done).