The Stitch EP-release (Cahier - 08.02.2008)

De release van de nieuwe EP van The Stitch (zie ook deze review) stond een beetje vreemd geprangd tussen twee rasechte stonerbands, wat zijn oorzaak blijkbaar vindt in het feit dat The Stitch geregeld een doublebill vormt met opener Speedway King. Deze laatste band etaleert haar stijl dan misschien wel als 'grooverock', doch de stonerroots ligger er modderdik op. Het enthousiasme van bassist Bert werkt altijd aanstekelijk, maar toch werd aan de toog een melancholische herinnering opgehaald aan de vorige bassist, op wiens massieve lijf de basgitaar niet groter leek dan een stuk fisher price. Ik probeer me Bert Roos met zo'n pens voor te stellen ...

Hoewel ik aanvankelijk vond dat het als slotact geprogrammeerde Floodstain een beetje van het goede teveel was - kwamen we per slot van rekening niet voor The Stitch en wie gaat er in 's hemelsnaam aandacht schenken aan deze Nederlandse rockers ? - moest ik mijn mening toch bijstellen. Hun loeiharde stonersound klonk dan wel een tikje gedateerd, toch werd de show zeer strak afgewerkt en werd het concert aandachtig gevolgd door de meeste cafégangers. Ik kon in de wandelgangen en het pissijn dan ook enkele zeer lovende commentaren optekenen over dit concert. Toch kon ik na deze dubbele stoner-portie het onbehaaglijke gevoel niet van me afschudden als heeft stonerrock toch wel zijn beste tijd gehad en is het onderste ervan uit de kan gehaald.

Het hoofdonderwerp van de avond was natuurlijk de officiële release van de nieuwe EP van The Stitch. Ik ben pardoes vergeten te kijken hoe lang de show van The Stitch duurde, maar het vloog snel voorbij. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat ik de Citizen Bull-EP de laatste weken zeer vaak beluisterd heb (met het oog op de review) en dat ik de vier nummers ervan ondertussen op m'n duimpje ken. Eén nieuw nummer viel een beetje tussen de naden door (Tuk gaf ook toe dat het er wellicht aan te horen was dat het een nieuw nummer was), maar oude kraker The Stitch uit de titelloze demo-EP uit 2002 blijft een fist in your fucking face (om het myspace-adagium van de band te parafraseren). Het geluid zat over het algemeen zeer goed en was lekker massief, zoals het hoort te zijn.

De colavlekken op het plafond boven de dansvloer vormen nog steeds stille getuigen van één van de vorige passages van The Stitch in de Cahier. Er hing toen electriciteit in de lucht, de show was heavily anticipated en een volle en zweterige Cahier zag een dolgedraaide Tuk in actie. Vanavond was er heel wat minder electriciteit en minder volk dan toen. Zelfs den Tuk was in een relatief rustige doen en voor Kris was het al helemaal een avond in mineur (hoewel het zware griepvirus hem er niet van kon weerhouden om meer dan ooit met de drumsticks te draaien - het was alsof hij het erom deed nadat ik hem pas nog een showkikker noemde, een feit waarvan ik nu meer dan ooit overtuigd ben, hahaha). De tijd van toen keert nooit weer en de vele koerswijzigingen die The Stitch heeft ondergaan, heeft hen de wind misschien ook een tikje uit de zeilen genomen. Maar wij mij betreft mag die wind opnieuw sterk gaan blazen.

Doordat niet alleen Kris maar ook andere partners in crime (zoals Hans, Miel en Tim) door griep geveld waren (hoewel Tim nog een nobele poging ondernam om de bacillen in een oceaan van val dieu om te brengen), was ik als gast-DJ vooral op mezelf aangewezen. Niet gehinderd door enige genre-grens kon ik aldus vlotjes laveren tussen Wolf Eyes en Minnie Ripperton, tussen Ministry en The Traveling Wilburys, tussen Pink Floyd en Helmet, tussen Sigue Sigue Sputnik en Yung Wu, tussen The Butthole Surfers en High on Fire, tussen Keelhaul en Drive Like Jehu, tussen Sam Brown en Atari Teenage Riot, ... Het was aangenaam vertoeven achter de disco-bar en zelfs een ochtendlijk bezoek aan de mislukte club Le CirQ kon me niet meer uit mijn hum brengen.