Untold scandal - Joseon namnyeo sangyeoljisa

Regie : Je-yong Lee (2003)

Zuid-Korea in de 18° Eeuw. De verleidelijke aristocrate Lady Cho verneemt dat haar man een jong meisje heeft uitgekozen als nieuwe bijslaap. Om wraak te nemen op haar man vraagt ze aan haar neef, de onverbeterlijke rokkenjager Jo-won, om het meisje in kwestie te verleiden en te ontmaagden. Maar dit is nauwelijks een uitdaging voor Jo-won, die zijn zinnen op iemand anders heeft gezet : de mooie Suk leeft strict volgens de katholieke leer en is enorm kuis. Hoezeer Jo-won haar ook bestookt met attenties en liefdesbrieven, Suk blijft een oninneembare vesting. Dit tot grote frustratie van Jo-won, voor wie het verleiden van Suk gaandeweg een obsessie wordt ...

Deze plot zal velen zeker bekend in de oren klinken. Het is immers de Koreaanse adaptatie van de brievenroman Les liaisons dangereuses, gepubliceerd in 1782 door Pierre Choderlos de Laclos. Deze roman werd vooral bekend door de vele verfilmingen ervan (waaronder Dangerous liaisons van Stephen Frears uit 1988 en Valmont van Milos Forman uit 1989 wellicht de bekendste zijn).

Deze Zuid-Koreaanse versie is minstens even sterk als de twee voornoemde adaptaties. Vooreerst blinkt Untold scandal uit op esthetisch vlak : de decors, de prachtige kostuums, de kalligrafie van de liefdesbrieven tot zelfs de kleurenschakering van een bord soep toe. Het is allemaal verbluffend mooi. Fantastische eye-candy, waarbij regisseur Lee duidelijk veel geleerd heeft van zijn succesvolle landgenoot Kwon-taek Im, die met films zoals Chunhyang (2000) en Chihwaseon (2002) al eerder visueel verbluffende en somptueuze kostuumfilms op pellicule zette.

Maar er is meer dan dat. De acteurs spelen allen uitstekend. Mi-suk Lee is lekker venijnig als de centrale intrigante (minstens de evenknie van het Glenn Close-personage uit de Frears-versie), Yong-jun Bae is een voortreffelijke verleider (en heel wat subtieler dan John Malkovich) en vooral Do-yeon Jeon steelt de show als het fragiele en kuise object van verlangen. Ze is hierbij een stuk verleidelijker en geloofwaardiger dan Michelle Pfeiffer.

De recensent van Digg argumenteert dat de film er één is zonder bestaansreden omdat het de zoveelste verfilming is van een boek waarvan elke filmliefhebber ondertussen al wel een paar versies heeft gezien. Dit is één van de belachelijkste redenen die ik ooit las op basis waarvan een film werd veroordeeld. Als je deze redenering doortrekt, had Coppola maar beter nooit een versie van Dracula gemaakt of moet zelfs een quotum afgesproken worden voor het aantal versies dat gemaakt mag worden van klassiekers uit de wereldliteratuur. Onzin natuurlijk, wat bewezen wordt met deze frisse en oerdegelijke adaptie die net wél haar bestaansreden bewijst door het verhaal te transponeren naar een ander tijdperk en een andere setting. Dat hierbij ook onderhuids aandacht besteed wordt aan de vervolging van katholieken in het Verre Oosten - een feit dat in Westerse geschiedenisboekjes zo goed als nooit enige aandacht krijgt - is nog een bijkomend pluspunt.

De trailer doet helaas de indruk ontstaan dat de film een aaneenschakeling is van zwaardgevechten en seksscènes maar doet daarmee de waarheid enorm geweld aan. Maar hoe krijgt je anders zo'n stilistisch pareltje aan een amerikaans publiek verkocht ?