3:10 to Yuma

Regie : Delmer Daves (1957)

Outlaw Ben Wade en zijn bende overvallen een postkoets, waarbij een dode valt. De arme rancher Dan Evans is getuige. De bende rijdt vrolijk naar een nabijgelegen dorpje om in de plaatselijke saloon de buit te vieren. Gecharmeerd door de barmeid blijft Wade wat langer hangen dan zijn kornuiten en dat breekt hem zuur op : enkele dappere dorpelingen rekenen hem in. Het is nu zaak om Wade ongemerkt naar de dichtste stad te brengen en hem op de trein naar de rechtszaal van Yuma te zetten, vooraleer zijn bende hem kan bevrijden. Tuk op de uitgeloofde beloning dient Dan Evans zich aan als vrijwilliger. Tussen de gevangen bendeleider en de held-voor-één-dag ontstaat een psychologische strijd. Terwijl Evans en Wade in een hotelkamer wachten op de trein, tikt de klok tergend traag verder ...

3:10 to Yuma wordt algemeen gerekend tot één van de betere westerns die ooit werden gemaakt. Hoewel de plotlijn zeer rechtlijnig en nogal simpel is, is deze eenvoud bedrieglijk. De film ontleent haar kracht immers niet zozeer aan geweld of schietduels, maar wel aan de psychologische spankracht tussen de goede en de slechte. Aldus wordt de kijker langzaam maar zeker meegesleept in een intens kat- en muisspelletje, dat almaar intenser wordt naarmate de klokt verder tikt.

Het grootste mankement van de film is echter de uiteindelijke afloop, waarbij bendeleider Wade een beslissende keuze maakt. De film slaagt er onvoldoende in om deze keuze te duiden, waardoor de afloop nogal ongeloofwaardig overkomt. Mits het besteden van een beetje meer aandacht voor deze onverwachte plottwist, had 3:10 to Yuma een unieke western geweest. Desalniettemin is de chemie tussen de slechterik Glenn Ford en de principiële goedzak Van Hefling een sterk punt in de film.

Een remake kon uiteraard niet uitblijven. In 2007 mocht James Mangold een goed onthaalde remake regisseren met behulp van een sterrencast : Russell Crowe kroop in de huid van slechterik Ben Wade, terwijl Christian Bale de brave rancher Dan Evans mocht vertolken.

Geen western uit de jaren '50 is compleet zonder een titelsong. Hier zie je de begincredits, begeleid door de uitstekende titelsong, vertolkt door de onnavolgbare crooner Frankie Laine, die ook de begintune van de hilarische westernparodie Blazing Saddles inzong :