The Mars Volta (AB - 09.03.2008)
Het is bijna 5 jaar geleden dat ik The Mars Volta voor het eerst live aan het werk zag. Omar Rodriguez-Lopez en Cedric Bixler-Zavala gaven met hun nieuwe band op 12.04.2003 een concert in een zeer dun bevolkte ABbox in het kader van het Domino-festival. De groep had op dat ogenblik enkel de Tremulant-EP op haar naam en lokte vooral publiek omdat het erfgenamen waren van At The Drive-In. Op die memorabele avond speelde The Mars Volta alles en iedereen op een hoopje. Monden vielen open, gesprekken vielen stil. Het concert van die avond blijft één van de allerbeste concerten die ik ooit zag.
Vier studioalbums en vijf jaren later is de groep nog steeds haar eigenzinnige zelve en wordt volop gegrossiert in lang uitgesponnen progrocksessies. Omar Rodriguez-Lopez is het genie achter het geheel en wanneer je hem live aan het werk ziet, vóel je gewoonweg zijn uitzonderlijke talent. Hij stuurt en dirigeert de groep en laat hen de complexe paden bewandelen zoals die zich in zijn unieke muzikale brein uittekenen. Voor de uitstekende begeleidingsband moet elk concert een uitdaging zijn, een nieuwe uitstap in een wondere wereld waarin zowel psychedelica als jazz als salsabeats hand in hand gaan. Benevens een bevlogen componist is Rodriguez-Lopez tevens een uiterst getalenteerd gitarist. Hij speelt gitaar met heel zijn lichaam en accentueert elke noot met een bijpassende gelaatsuitdrukking.
Om Cedric Bixler-Zavala zomaar een sidekick te noemen, getuigt van een gebrek aan respect. Met zijn geschifte danspasjes (en zijn waanzinnige kapsel !) blijft hij een visuele aantrekkingspool, maar bovendien bereikt hij met zijn zuivere falsetto-gegil somtijds zeer ijle hoogtes. Men kan zich afvragen of de wijze waarop Bixler-Zavala elke Volta-show zeer extatisch lijkt mee te beleven, niet een tikje geacteerd is. Maar na dit concert twijfel ik niet aan de oprechtheid van de muzikale high die Bixler-Zaval op het podium beleeft. Tijdens het begin van het concert ergert hij zich aan de nogal apatische houding van het publiek en struint hij het podium op en neer om het publiek op te juinen. Meestal is de stem van Bixler-Zavala meer dan een loutere vertolker van lyrics. Het is een instrument in de volle betekenis van het woord, die een perfecte aanvulling vormt op pakweg het gitaarspel van Rodriguez-Lopez of de blazersuitstapjes van Adrián Terrazas-González.
Zoals reeds gemeld was de begeleidingsband uitstekend en technisch perfect. Vooral de nieuwe drummer Thomas Pridgen was een revelatie. Hij had niet de minste moeite met de vele tempowisselingen en abrupte maatvariaties. Tijdens één van de laatste nummers dreef Rodriguez-Lopez hem tot het uiterste, tot groot amusement van de andere bandleden. Zelfs Bixler-Zavala keek glimlachend toe, afwachtend wie het eerst de duimen zou leggen. Een hoogstaand muzikaal duel dat duidelijk geïmproviseerd was.
Tijdens het concert van The Mars Volta op Pukkelpop enkele jaren geleden vielen er nauwelijks nummers te herkennen gedurende de muzikale explosie, die één lange geluidsbrij was. De zeer avontuurlijke muzikale paden van Rodgriguez-Lopez waren toen nauwelijks begaanbaar en lieten veel toehoorders dan ook vastlopen in muzikaal drijfzand. Volta blijft Volta, dus ook vanavond werden sommige nummers volledig uit verband getrokken en volgepropt met intermezzo's, tempowisselingen en freejazz-achtige improvisaties. Maar toch bleek het concert van vanavond verrassend toegankelijk, hoewel dit bij een Volta-concert natuurlijk zeer relatief is. Sommige nummers waren zelfs perfect mooi afgerond.
Voor toeschouwers van zo'n concert is er geen middenweg. Van een dergelijk optreden zeg je niet dat het "best wel aardig was". Je vindt het geweldig en laat je meedrijven op de trip, of je vindt er geen ruk aan. Dat blijkt ook uit de uiteenlopende recenties. In deze recentie in De Morgen wordt gezegd dat het gevoel volledig ontbrak en spreekt men van oeverloze progrock en jazzy gepiel. Ook de Go For Music-aanwezige werd er niet meteen wild van, hoewel hij wellicht onbedoeld zowat het grootst mogelijke compliment hanteerde : "Dit leek wel Pink Floyd voor de Fugazi-generatie." Nee, dan sluit ik me eerder aan bij de lovende recenties van Cutting Edge of van Digg : "Voor wie eens buiten de lijntjes wil kleuren, is The Mars Volta momenteel het evangelie."
Ik begrijp de kritikasters wel. Een kleine drie uur lang moeten/mogen luisteren naar een uiterst complexe en compromisloze fusie van muziekstijlen, is geen picknick. De niet al te mooie vlaggen, het nogal ridicuul lampje achter de drummer en het zeldzame stukje langdradigheid niet te na gesproken, was dit concert een belevenis die elke € waard was. Ik weet niet waar de Go For Music-recensent was toen het concert eindigde ("er vroegen er maar weinig om een bis"), want ik hoorde na het laatste nummer een zeer luid en lang aangehouden applaus dat om meer vroeg, zelfs na een marathon van twee uur en drie kwartier.
Voor de volledigheid geef ik nog de setlist mee, waaruit blijkt dat het concert een mooie en gevarieerde kruisbestuiving was uit de vier studioalbums. Het tweeluik Cygnus ... vismund Cygnus en Aberinkula was een hoogtepunt, maar in feite vallen er geen hoogtes of laagstes, geen goede of slechte nummers aan te duiden. Deze marathon was één organisch geheel, dat veel van het uithoudingsvermogen van de kijker vergde. Maar die kijker kreeg in ruil voor zijn inspanning een unieke trip van een unieke band cadeau.
Roulette dares (The haunt of)
Vicera eyes
Wax simulacra
Goliath
Ouroborous
Tetragrammaton
Agadez
Cygnus … vismund Cygnus - sarcophagi
Aberinkula
Drunkship of lanterns
Asilos Magdalena
Miranda, that ghost just isn’t holy anymore
Day of the Baphomets
2 opmerkingen:
Inderdaad een fantastisch concert. Die mensen van De Morgen en co hebben er niets van begrepen.
In De Morgen lees ik inderdaad volgende contradictio in terminis/ongewild compliment: "Denk aan Bitches Brew van Miles Davis, maar dan zonder valium en wodka binnen handbereik. Zo krijgt u gelijk een idee over hoe wij ons achteraf voelden. (Gunter Van Assche)"
'Smaken en kleuren' uiteraard, maar Bitches Brew op die manier bejegenen getuigt van een kortzichtig muzikaal perspectief - zo lijkt me althans.
Een reactie posten