The Stitch & Speedway King (Willem Tell - 23.02.2008)

Ik was eigenlijk niet zinnens om een topic te wijden aan deze avond, doch een nachtelijk verzoek om een verslag vanwege de heren Bert R. van Speedway King en Kris M. van The Stitch kon me toch overhalen.

Niet dat er enig nieuws te rapen viel omtrent de muzikale exploten van beide bands, dat nog niet in eerdere verslagen te lezen valt. De petite histoire dan maar ? Hoe mijn blik 'toevallig' die van Kris kruiste op het moment van zijn eerste truukje met de drumstokken, hoe op dat moment wellicht "showkikker !" op mijn gezicht te lezen stond en Kris een brede glimlach niet kon onderdrukken. Hoe de drummer van Speedway King er tijdens een hevige drumroffel in slaagde om zijn drumstokje verstrikt te doen geraken in zijn wilde haardos. Hoe Bert de harten van enkele Sint Lenaartse puberinnetjes sneller deed slaan. Hoe Bert zijn gitarist/collega moest corrigeren toen die foutief het laatste nummer aankondigde.

The Stitch speelde een vinnige set, hoewel de omstandigheden verre van professioneel waren. Een stuk vinniger zelfs dan tijdens de CD-release in de Cahier enkele weken geleden. Leuk om de Stitch-cover van MC5's klassieker Kick out the jams nog eens te horen.

Dé hoofdrol van de avond was echter weggelegd voor de locatie waarin één en ander plaatsvond : café Willem Tell in Sint Lenaarts, een locatie waar blijkbaar het plaatselijke JH Den Dijk - bij gebrek aan beter - haar activiteiten laat doorgaan. Alles aan het plaatje klopte : de gordijntjes aan de muren, de stokoude stenen vloer, het bakje met gekookte eieren achter den toog, de inderhaast en veelvuldig opgehangen stukjes papier die de verkoop van hotdogs aankondigden. Hilarische affiches in de toiletten (waaronder een aankondiging voor toneelstuk "Moordgriet" in zaal De Eikel ...). En natuurlijk het kruim van Sint Lenaarts, voor wie de Willem Tell duidelijk een natuurlijke habitat was. De man met het grijze Scorpions-shirt in de broek gestoken. De overijverige fotograaf op leeftijd die tientallen foto's heeft genomen van de optredens (allen mét flits !). De verdwaasde stamgast wiens lichaam de ganse avond geen centimeter bewoog, op de broodnodige hefbewegingen met de rechterarm na.

De kroeg grossiert blijkbaar vooral in bluesoptredens, zoals ergens online op te pikken valt : "Er was eens … een bluesminnende cafébaas die ervan droomde om in zijn dorpscafé een optreden te organiseren. Toen hij in 1996 een dorpsgenoot tegenkwam die zijn interesse voor deze muziek deelde en bovendien in een bluesgroep speelde, was één en ander vlug geklonken. Het optreden werd een succes qua publieke opkomst en de rest is geschiedenis. Sinds dat eerste optreden wordt het (ondertussen vaste) podium van de Willem Tell te Sint-Lenaarts bevolkt door nationale maar vooral internationale bands die deze club steevast aandoen tijdens hun Europese tournees. Belgische bluesliefhebbers die de grote plas wel eens oversteken om de Amerikaanse bluesfestivals te bezoeken, worden steevast aangesproken indien ze een T-shirt van de club dragen. Eddy Vanlommel en Michel Hofkens, respectievelijk cafébaas en programmator van de club, hebben de Willem Tell Bluesclub definitief op de kaart gezet van internationaal vermaarde clubs."

Deze ontstaansgeschiedenis verklaart wellicht ook de affiches in de toiletten die diverse motortreffens aankondigden. Vooral één aankondiging waarbij de aanwezigheid van eieren (!!!) als troef op de affiche werd geplaatst, bleef voor constante verbazing en hilariteit zorgen. Laten we duidelijk zijn : de Willem Tell is een kroeg naar mijn hart !