Down (AB - 03.04.2008)

Vooraleer de vijf beren van Down aan hun show begonnen, werd er een video van een klein uurtje geprojecteerd met muziekclips van invloedrijke bands en met korte backstage- en on the road-fragmenten. Natuurlijk mocht daarin ook het geïntoxiceerd trashen van een hotelkamer niet ontbreken. De keuze van de clips was uitmuntend en een paar clips deden me met verstomming staan. Het heeft me heel wat moeite gekost om de diverse clips te traceren, maar met behulp van het Downboard én het nodige gesurf is het me toch zo goed als gelukt. De volgende clips passeerden de revue :

Thin Lizzy : Emerald (uit Live & Dangerous, 1978)
AC/DC : It's a long way to the top (clip opgenomen in Melbourne, 23.02.1976)
Deep Purple : Burn (live op California Jam, Ontario Motor Speedway, 06.04.1974)
Black Sabbath : Hole in the sky (live op Don Kirschner's Rock Concert, Santa Monica, ?.09.1975)
Black Flag : Nervous breakdown (live in Mabuhay Gardens, San Francisco, 09.01.1981)
Robin Trower : Bridge of sighs (live in University College, London, 25.02.1980)
Scorpions : The sails of Charon (clip uit 1977)
Lynyrd Skynyrd : Working for MCA (live in Oakland Coliseum, 04.07.1977)


Vervolgens was het aan Down zelf om te bewijzen dat ze uit de schaduw van deze illustere voorbeelden konden treden. Niet dat Down in feite veel te bewijzen heeft. Down is namelijk een band die gemeenzaam als 'supergroep' wordt omschreven, omdat de leden ervan allemaal afkomstig zijn uit andere bands met naam en faam. Frontman Phil Anselmo en bassist Rex Brown komen uit de Pantera-stal, gitaristen Pepper Keenan en Kirk Windstein spe(e)l(d)en in respectievelijk Corrosion of Conformity en Crowbar, terwijl drummer Jimmy Bower zijn adelbrieven vooral verzamelde in Eyehategod. De roots van Pantera lagen in Arlington, Texas en die van Corrosion of Conformity in North Carolina, maar de twee andere voornoemde bands zijn gepokt en gemazeld in de straten van New Orleans. Het is in deze geteisterde stad dat Down zijn thuisbasis én zijn bron van inspiratie gevonden heeft. Het derde studioalbum van Down (III : Over the under - 2007) werd zowel geïnspireerd door de rampzalige gevolgen van orkaan Katrina, als door de dood van Pantera-gitarist Dimebag Darrell, die in 2004 werd doodgeschoten.

Frontman Phil Anselmo heeft met Pantera in de jaren '90 tijdens mega-concerten zowat alles op een hoopje gespeeld in metal-land, dus hem moet je niets leren over het begeesteren van een live-show. Naar zijn normen zal een concert in de AB een concert in een ultrakleine club geweest zijn. Anselmo leek goed gefocust en redelijk nuchter/clean. Hij was alleszins goed bij stem en speelde constant in op het publiek om een hevige respons los te krijgen. Zijn aankondiging dat het concert werd opgenomen, werkte als een rode lap op een stier. Of dit een leugentje om bestwil was, zal de toekomst moeten uitwijzen. Maar trop is teveel : het concert duurde pakweg twee uur en behelsde een twintigtal nummers. Er ging geen enkel nummer voorbij zonder dat de zaallichten aanfloepten en het publiek noopten tot het zoveelste applaus. Down-fans worden verondersteld eelt op hun handpalmen te hebben.

Ik haalde eerder al de referenties van de vijf bandleden aan. Het mag dan ook geen verrassing heten dat de sound van de groep zeer massief en strak was, hoewel ik niet enorm onder de indruk was van de exploten van drummer Jimmy. Vooral de massieve gitarist Kirk Windstein is een godsgeschenk voor een band als Down. Hoe kweek je in 's hemelsnaam zo'n baard ? Net alsof je een volle baard laat groeien ... en daarbovenop nog een tweede baard. Of zoiets. Net zoals Anselmo zich heel goed bewust is van zijn eigen semi-goddelijke status, is ook het aura van Pantera-bassist Rex Brown er één van onaantastbaarheid. Meestal onweerstaanbaar en entertainend, doch af en toe voor de neutrale muziekliefhebber ook een tikje irriterend.

Uit de setlist valt vooral op dat uit het tweede album (Down II : A bustle in your hedgerow - 2002) slechts een viertal nummers geplukt werden. Uiteraard kwam Down III : Over the under uitgebreid aan bod (met On march the saints en Three suns and one star als hoogtepunten), maar de echte hoogtepunten kwamen toch uit het debuutalbum Nola (1995). Vooral in de bisronde werd met Stone the crow en Bury me in smoke stevig uitgehaald.

Voor de onvoorwaardelijke Down-fans zal het concert een heerlijke trip geweest zijn, maar voor mij persoonlijk was het zeker een stuk te lang. Het concert was nog geen half uur bezig, of de klad zat er al in. Teveel van hetzelfde (zowel muzikaal als visueel - de hele tijd die verdomde zaallichten aan en uit !) deed de spanningsboog aanzienlijk verslappen. Gelukkig viel er nog wat te lachen met de amechtige pogingen van een arme roadie om Anselmo van een stevige microstandaard te voorzien. "Let's see how long this one lasts" grapte Anselmo op den duur.

Laat een vijftal mindere nummers uit de setlist, speel wat minder met de zaallichten, laat Anselmo een tikje minder de publiekbespelende patser uithangen, en je hebt een puntgave rockshow.

Ik heb ergens van het web de volgende setlist weten te plukken, die er dus - behoudens vergissing of verzuim van de originele poster - ongeveer als volgt uitgezien moet hebben :

Temptations wings
Path
Hail the leaf
Lifer
Three suns and one star
Lysergik funeral procession
Underneath everything
Ghosts along the mississipi
Learn from this mistake
On march the saints
Do you feel like we do (Peter Frampton cover)
Lies, I don't know what they say but ...
Pillars of eternity
In the thrall of it all
Beneath the tides
N.O.D.
Losing all
Eyes of the south
-------
New Orleans is a dying whore
Stone the crow
Jail
Bury me in smoke