Magik Markers & WCCC (Charlatan - 30.04.2008)

De mensen van het avontuurlijke muziekplatform (K-RAA-K)3 hadden een leuke double bill samengesteld voor deze avond in de Gentse Charlatan. Helaas was de info op de website van dit muziekcafé aan de Vlasmarkt niet zeer accuraat en moest White Circle Crime Club op een onchristelijk vroeg uur openen. We arriveerden net op tijd om de laatste noten van hun concert te horen wegsterven ...

Maar niet getreurd. 's Anderendaags zou 1 mei op de kalender prijken, oftewel het Feest van de Arbeid, hetwelk ironisch genoeg het best gevierd wordt door lang in bed te blijven liggen. En dubbel hoera, want de lineup van de avond had een mooie afsluiter in petto : het experimentele noiserock-duo Magik Markers uit Hartford, Connecticut. Frontvrouw Elisa Ambrogio, bassiste Leah Quimby en drummer Pete Nolan begonnen in 2001 wat aan te modderen in hun kelder, kregen de eer om in 2004 te openen op een tournee van Sonic Youth, brachten in 2005 hun debuutalbum "I trust my guitar, etc." uit op het Ecstatic Peace !-label van Thurston Moore en lieten hun laatste LP-worp "Boss" uit 2007 producen door Lee Ranaldo. De band was aanvankelijk een trio maar Leah Quimby hield het in 2006 voor bekeken.

Dat Magik Markers één en ander te danken heeft aan Sonic Youth, is dus niet overdreven. Maar aan de andere kant moet gezegd worden dat Ranaldo en Moore geen kansen geven aan oninteressante nitwits en vermits de vele vage CD-R-releases op Nolans eigen Arbitrary Signs-label (zie ook Spectre folk) grossierden in ongescrutureerde noise en feedback, was het maar een kwestie van tijd vooraleer Moore dit zou oppikken.

"Boss" weergalmt regelmatig door mijn luidsprekers, maar helaas beschik ik niet over ouder materiaal van Magik Markers. Uit diverse reviews heb ik kunnen afleiden dat Boss een stuk gestructureerder en gevarieerder is dan het oudere werk, waarin improv-noise de hoofdtoon voerde. Er staat op Boss zowaar iets dat zou kunnen doorgaan voor een piano-ballad (Empty bottles) !

Op het podium was er weinig te merken van deze songsmederij. Magik Markers is immers niet zozeer een studio-project, als wel een muzikale uitlaatklep die je best live beleeft. Als bij toverslag bevinden Pete en Elisa zich op het podium en grijpen ze het publiek zonder al te veel poeha bij de ballen. De openingssong windt er geen doekjes om : een lang aangehouden mantra-jam die me langzaam maar zeker in een soort trance bracht. De toon was gezet. Ik ervoer de rest van het 50 minuten lange concert als één lange trip, die niet langer leek te duren dan een vingerknip. De strakke drumpartijen van Nolan, de podiumprésence van Ambrogio, haar scherpe staccato-vocals die regelmatig aan Patti Smith deden denken en die perfect versmolten met de brute sneren op haar gitaar, ... : het eindresultaat is een hoogst interessante variant op de New Yorkse no wave van weleer.

Helaas kan ik zelfs geen onnauwkeurige draft-versie van een setlist opstellen, maar vooraan in de set (tweede of derde nummer) zat een streep muziek die me - nog meer dan de rest van de set - danig opwond. Bisnummers zijn na zo'n set uiteraard overbodig en zouden zelfs storend zijn.

's Anderendaags trad Magik Markers op in de Parijse cultuurstek Les Voûtes, waar gelukkig enkele beelden van geschoten zijn. De beeldkwaliteit is niet je dat, maar de lichtjes hypnotiserende track (in casu Axis Mundi, het openingsnummer van Boss) maakt dat ruimschoots goed en levert een aardig idee op van het concert in de Charlatan :