Open doek : Karov la bayit (Close to home)

Regie/scenario : Vardit Bilu & Dalia Hager (2005)

Het Israëlische leger recruteert uit de massa's dienstplichtigen een aantal jonge vrouwen om te patrouilleren in de straten van Jerusalem. Hun taak : de identiteit van zoveel mogelijk Palestijnen controleren en documenteren. Per twee wandelen de vrouwen door de hun toegewezen zone van de stad. Zo ook de rebelse en extroverte Smadar, die de strenge regels van het leger aan haar laars lapt. Zij wordt gekoppeld aan de verlegen en bange Mirit, die nog bij haar ouders woont en die zich braafjes aan het reglement houdt. Smadar en Mirit kunnen elkaar niet luchten, maar dat verandert wanneer een bom explodeert in hun patrouille-zone. Niets zal nog hetzelfde zijn ...

Na het bekijken van de onverwachte meevaller Meduzot zag ik geen enkele reden meer om nog langer met een wijde boog om de Israëlische cinema heen te stappen, maar de kijkervaring van Karov la bayit was zeker niet van dien aard om plots een afficionado te worden van cinema uit de Joodse staat.

Hoewel de premisse interessante reflecties had kunnen opleveren over de strenge dienstplichtregels in Israël en de impact ervan op de levens van vele jonge mensen, blijft de film steken in een nogal zwak verhaaltje over twee botsende karakters. Niet enkel dit thema wordt onvoldoende uitgediept, ook de Palestijnse kwestie komt niet of nauwelijks aan bod. Terwijl ik tijdens het bekijken van de film gaandeweg besefte dat elke vorm van diepgang achterwege zou blijven, begon ik me meer en meer te ergeren aan de saaie uitwerking. Ik stond dan ook op het punt om 'slecht' te noteren op het kwoteringsformulier, maar de film ontsnapte nog op het randje aan dit voor mij ongebruikelijk strenge verdict toen tijdens de laatste minuten van de film het schitterende First breath after coma (van Explosions in the sky) weerklonk.

To each his own, want op o.a. imdb krijgt de film goede reviews en scores. Ik strijd ook zeker niet het waarheidsgetrouwe karakter van de film af (die trouwens gebaseerd is op de eigen ervaringen van de twee debuterende vrouwelijke regisseurs). Voor mij werkte deze film echter op geen enkel niveau en ik kan dan ook niet anders besluiten dan dat deze film een gemiste kans is. Dat de anti-bezettings en -oorlogsboodschap er niet lagendik opgesmeerd wordt, is één van de weinige verdiensten van deze matige film.