Open doek : La zona

Regie/scenario : Rodrigo Plá (2007)

De 16-jarige Alejandro woont met zijn ouders in een residentiële wijk in Mexico-Stad. De bewoners van deze wijk zitten allemaal goed in de slappe was en vormen een eigen enclave binnen de stad : de wijk is ommuurd en beveiligd met prikkeldraad en camera's. Wanneer tijdens een zware storm een bres geslagen wordt in de muur en het beveiligingssysteem plat valt, zien drie schooiers uit de sloppenwijk hun kans schoon om de rijke wijk binnen te dringen om enkele spullen te pikken. Maar het loopt fout af : een oudere dame komt tijdens de inbraak per ongeluk om het leven. Twee van de dieven worden neergekogeld door de privé-bewakers, de derde - een tienerjongen - kan ontsnappen maar zit wel gevangen binnen de muren van de residentiële wijk. De bewoners van de wijk besluiten om het recht in eigen handen te nemen : de burgerwacht organiseert een genadeloze klopjacht waarbij geen pottenkijkers uit de buitenwereld getolereerd worden. Alejandro ontdekt het doodsbange boefje in de kelder van zijn ouders ...

La Zona is een film die op meerdere lagen zeer efficiënt is. Er is de evidente en oppervlakkige laag van de thriller : zal de onfortuinlijke kruimeldief kunnen ontsnappen aan de op wraak beluste burgerwacht ? Maar de agenda van regisseur Rodrigo Plá graaft een tikje dieper : al van bij het openingsshot (een crane-shot dat van de rijke wijk naar de arme buurt eromheen glijdt) is het duidelijk dat het een film wordt over contrasten. Niet alleen het duidelijke contrast tussen arm en rijk, maar ook een contrast tussen zelfbeschikking en rechtstaat, tussen morele keuzes van het individu en groepsdwang, tussen te verantwoorden overlevingsinstincten en onverantwoorde verdedigingstechnieken, tussen gezonde voorzichtigheid en ongezonde paranoia ("obsesionada por la securidad").

Ook al baseert La Zona zich voor een stukje op stereotiepen (bijvoorbeeld de goeie flik die moet opboksen tegen zijn corrupte meerderen) en dreigt het scenario af en toe te verzanden in voorspelbaarheid, toch houdt Plá zijn film goed op de rails. Het ontnuchterende einde van de film zal dan ook niemand onberoerd kunnen laten.

De vertolkingen in de debuutfilm van Plá zijn degelijk, zonder dat er iemand met kop en schouders bovenuit steekt. Het camerawerk is sober maar zeer efficiënt, niet in het minst omdat de grimmige sfeer in de rijke wijk regelmatig geaccentueerd wordt door de korrelige beelden van de security-monitoren. Het meeste lof moet echter toegezwaaid worden aan het scenario. Genre-clichés worden handig omzeild en aldus kan de film tot het einde blijven boeien. Door in het script enkele randpersonages te introduceren (corrupte hoofdcommissaris, moeder en vriendinnetje van het vermiste boefje, buurtbewoners met gewetensproblemen) wordt een extra emotioneel draagvlak gecreeërd om de politieke boodschap te ondersteunen.

Website "La Zona", waar ook de goede trailer te bekijken valt.