Open doek : Zui yao yuan de ju li (The most distant course)

Regie : Jing-Jie Lin (2007)

De miljoenenstad Taipei. Xiao, een jongeman die de kost verdient als geluidsman op filmsets, ziet zijn leven uiteenvallen na de plotse breuk met zijn vriendin. Hij besluit om zijn verdriet te verwerken door met zijn cassetterecorder rond te trekken in Taiwan en treffende geluiden vast te leggen. Hiervan stuurt hij cassettes op naar het adres van zijn ex. Hij weet echter niet dat zijn ex ondertussen verhuisd is, zodat de tapes terechtkomen bij het meisje Wu. Zij zit gevangen in een relatie zonder toekomst en in een duffe kantoorjob. De mysterieuze geluidsopnames die ze in haar brievenbus vindt, vormen voor haar een uitweg uit haar bestaan en ze trekt erop uit om de oorsprong van de geluiden te achterhalen. En dan is er nog de psychiater Cai, die de rollenspelletjes met zijn patiënten een tikje te serieus neemt totdat hij uiteindelijk zijn eigen leven ziet ontsporen. Op zoek naar zichzelf vlucht hij weg uit Taipei. Drie verloren zielen dwalen rond door Taiwan, zich amper bewust van het feit hoezeer hun levens elkaar raken ...

De thematiek van de film is natuurlijk niet nieuw. Grootstedelijke vereenzaming is een klassiek filmthema in de cinema van het Verre Oosten. Ik denk bijvoorbeeld aan Millenium mambo (2001) van Hou Hsiao-hsien en vooral aan Vive l'amour (1994) van grootmeester Tsai Ming-liang. Niet toevallig zijn zowel Hsiao-hsien als Ming-liang als Jing-jie allen werkzaam in Taiwan, de metropolis die haar stuipgroei moet bekopen met emotionele afstandelijkheid. Ook in Vive l'amour maakt de kijker kennis met drie personages die niet meer zijn dan emotioneel wrakhout en die toevallig tegen elkaar aandrijven.

Jing-jie geeft de kijker weinig houvast. Er wordt geen achtergrondkader geschetst van de drie hoofdpersonages, in wiens levens de kijker pardoes binnenvalt. Maar toch is de aanpak van Jing-jie een stuk salonfähiger dan die van Ming-liang. Niet alleen zijn er de mooie shots van het rurale Taiwan om het geheel wat draaglijker te maken, er sijpelt ook geregeld humor binnen middels het personage van de prettig gestoorde psychiater, wiens louterende tocht doorheen Taiwan misschien wel de meest pakkende is van de drie personages. Het tergend lang aangehouden shot waarbij de psychiater in zijn kikvorspak langs een drukke weg wandelt, is hierbij typerend.

De valstrik van meligheid wordt maar op het nippertje vermeden, wanneer het er gaandeweg op lijkt dat Jing-jie haar script laat uitmonden in de vraag : zullen Wu en Xiao elkaar ontmoeten en troost vinden in elkaars armen ? Gelukkig houdt Jing-jie het chickflick-gehalte van haar film net op tijd in bedwang en weet ze toch nét de juiste balans te bewaren. Maar het is waarschijnlijk dit tikje meligheid dat ervoor gezorgd heeft dat de film op het Open Doek-festival de publieksprijs in de wacht wist te slepen. Een dergelijke prijs zou voor het veel compromislozere Vive l'amour van Tsai Ming-liang nooit weggelegd zijn ...

Aan de ontstaansgeschiedenis van de film zit trouwens een luguber randje. Ik citeer de regisseuse : "When I wrote this screenplay in 2002, it was initially for one of my best friends, Chen Ming Tsai, to showcase his enormous talent. At the time I thought he was one of the top performers in Taiwan, and that it was a shame that he had never been given a chance to show his true worth. Therefore I decided to make a film specially written with him in mind. In august 2003, just before pre-production started, he went for a walk on his own to Du-lan Bay in Taidong on the east coast of Taiwan, and ended his life. In august 2006, I decided to finish this film no matter what, in order to realize a promise made to my good friend, to display the strength of will of a film creator and to break free from the depression then present in the Taiwanese film industry with a group of sincere and passionate filmmakers. This film is about the predicament of being human, and the pursuit of meaning regardless of the price. I believe that this is indeed the most distant course which, nonetheless, will reach the deepest place of everyone’s heart, through which one can reflect on and see the real self."

Trailer :