Guido Belcanto (De Singer - 23.05.2008)

Wanneer je naar de unieke karakterkop van Guido Belcanto kijkt, dan voel je meteen aan dat de man geen komedie speelt. Wat hij zegt en zingt, komt uit zijn hart. "Authentiek" noemt men dat dan. Toch heb ik altijd een dubbel gevoel gehad bij het genre van het levenslied. Het is een genre dat ik met de nodige huivering associeer met Chiel Montagne (de besnorde presentator van Op volle toeren), met de kleffe familiegezelligheid van de Tros, met de volkswaanzin van het Nederlandse volk in de Amsterdam Arena bij de nagedachtenis van André Hazes. De smartlap als religie voor een gemakkelijk in te palmen klootjesvolk : het is de schaduwzijde van een genre waarin tranerige sentimentaliteit nogal eens voor oprechtheid versleten wordt. En net wanneer dat ranzige randje het genre wel eens fataal zou kunnen worden, duiken er wel gehaaide producers op die de ironische bijsmaak van het genre in klinkende munt omzetten. CD-compilaties met zogenaamd "foute" muziek en dito fuiven kennen veel succes. Maar is het niet intriest dat een genre - dat pretendeert de echtheid van het leven te beschrijven - haar commercieel succes moet rapen bij mensen die het genre niet au sérieux nemen ? De bankrekening van Eddy Wally wordt niet zozeer gespekt door oude moesjes die zijn platen kopen, maar wel door jongeren die aan de inkom van chique disco's vette entreegelden betalen om met Wally te lachen. De teloorgang van het levenslied : het zou het onderwerp van een nieuwe smartlap kunnen vormen.

Mijn excuses dat ik zo doordram over de keerzijde van de smartlap-medaille, maar ik doe dit enkel om het contrast met Belcanto aan te tonen. Ik zie het nog niet zo gauw gebeuren dat de kist met het stoffelijk overschot van Guido Belcanto zal opgebaard worden in het Koning Boudewijn Stadion of dat hij omgekocht kan worden om in discotheek Highstreet op te treden, verkleed als zijn vrouwelijke alter ego 'Gina Divina'. Daarvoor is Belcanto té authentiek. Zijn liedjes zijn trouwens soms te rauw en te spottend om te kunnen meedraaien in het circuit van de platte melancholie of om te verschijnen op foute CD-compilaties. Dat op zich kan als een keurmerk van authenticiteit beschouwd worden. Het is om deze redenen dat ik hem graag mag en dat ik regelmatig een concertje van hem meepik.

Geen décaporgel vandaag in de Rijkevorselse Singer (dit concert maakte immers geen deel uit van zijn recente 'Balzaal der gebroken harten'-toernee) maar enkel Belcanto en zijn vaste begeleider Lieven Demaesschalck (piano/gitaar). Een zeer intiem en knus concert, dat ik vanop de eerste rij - en bijna letterlijk op de schoot van Belcanto - kon meemaken. Weinig verrassingen in de gevarieerde set, waarbij humor, tragiek en pathos vlotjes hand in hand gingen. Sommige nummers heb ik al ontieglijk vaak gehoord, maar nog steeds kunnen ze me beroeren (bijvoorbeeld "Droevig is deze wereld", "Rome bij nacht" of "Plastic rozen verwelken niet"). En vermits dit concert toevallig plaatsvond op de verjaardag van Belcanto, kon in de bisset "Mijn verjaardag" niet ontbreken. Na het concert wist ik de setlist mee te graaien. Leuk om zien dat Belcanto - bij het samenstellen van een setlist - er flink op los kribbelt en zich niet strikt houdt aan songtitels. Zo staat het nummer "Papa hangt in de kelder" hier vermeld als "springkoord".

Later dit jaar zou Belcanto een nieuwe plaat uitbrengen. Ik heb me alvast een kaartje aangeschaft voor de première van de nieuwe show die hieraan wordt opgehangen. De titel doet alleszins het beste vermoeden : "Ik zou mijn hart willen weggeven (maar ik weet niet aan wie)".