The beautiful country

Regie : Hans Petter Moland (2004)

De kinderen die tijdens de Vietnamese oorlog verwekt werden door Amerikaanse GI's bij plaatselijke vrouwen, worden als tweederangsburger behandeld. Ze worden beschouwd als "bui doi", wat zoveel wil zeggen als "vuil van de straat" of "minder dan stof". Zo ook de misvormde Binh, die rond het jaar 2000 bij een pleeggezin op het platteland leeft maar er als een hond behandeld wordt. In de hoop een nieuwe leven te beginnen, zoekt hij zijn moeder en zijn jonge halfbroertje op in Ho Chi Minh City. Na een ongeluk ziet Binh zich genoodzaakt om met zijn halfbroertje te vluchten naar Amerika en legt hij zijn lot in handen van een stel gewetenloze mensensmokkelaars. Via een Maleisisch vluchtelingenkamp - waar hij kennismaakt met het verbitterde hoertje Ling - en een onmenselijke overtocht in het ruim van een roestig vrachtschip (waar zijn halfbroertje omkomt van ziekte), bereikt hij eindelijk het Beloofde Land. Hij gaat er op zoek naar zijn natuurlijke vader en vindt hem op een afgelegen Texaanse boerderij : het is een blinde en verbitterde klusjesman die eenzaam in een trailer leeft ...

Zowel de regie als de productie van deze prent was grotendeels in de handen van een Noors team, dat voor de gelegenheid ingehuurd werd door het filmbedrijfje van mede-producent Terrence Mallick. De film is een zeer ambitieus project geworden, met een veelvoud aan thema's : de behandeling van Vietnamese kinderen van Amerikaanse GI's, mensensmokkel, moderne slavernij, de fysische en psychische wonden bij Vietnam-veteranen, ...

Dit alles wordt verpakt in zeer mooie beelden en sommige scènes zijn enorm aangrijpend. Toch kon ik me niet van de indruk ontdoen dat het productieteam teveel hooi op haar vork heeft genomen en dat daardoor de film teveel aan diepgang mist. Damien Nguyen en Bai Ling spelen verdienstelijk als respectievelijk Binh en Ling en ook Nick Nolte mag zijn knorrige zelve nog eens spelen in een mooie bijrol als de natuurlijke vader van Binh. Maar de overdaad aan dramatiek verhindert de kijker om dieper in de personages te kunnen graven. Bovendien wordt het geheel overgoten met een nogal melige soundtrack, waardoor de film jammer genoeg soms overkomt als een sentimentele tearjerker. Los van dit euvel is The beautiful country een eerlijke en aangrijpende film die haar lat net iets te hoog heeft gelegd.