Lugares comunes

Regie/script : Adolfo Aristarain (2002)

Er heerst een economische crisis in Argentinië. Besparingen zijn noodzakelijk. Eén van de slachtoffers is de oudere literatuurprofessor Fernando, die wegens zijn uitgesproken linkse sympathieën op verplicht pensioen wordt gesteld. Hij dreigt in een zwart gat te vallen maar samen met zijn echtgenote Liliana zoekt hij een uitweg. Het koppel verkoopt hun appartement en met behulp van een bevriend advocaat kunnen ze aan de slag op een kleine boerderij. Er worden wilde plannen gesmeed om lavendel te kweken, maar een hardnekkige longontsteking gooit roet in het eten ...

Aristarain baseerde zijn script op de roman El Renacimiento van naamgenoot Lorenzo Aristarain. Het resultaat is een rustig voortkabbelende film over de kleine dingen van het leven die datzelfde leven groots kunnen maken. De film moet het vooral hebben van de uitstekende acteerprestaties en dat levert enkele sprankelende momenten op. Anderzijds dient opgemerkt dat de film nogal vrijblijvend meandert en de nodige focus lijkt te missen. Terwijl de film o.a. draait rond het geven van een nieuwe schwung in een verdord leven, lijkt de film zelf deze schwung te missen. Vooral de veelvuldige offscreen-commentaren (fragmenten uit het zogenaamde literaire dagboek dat door de protagonist wordt bijgehouden) halen het tempo uit de film.

Toch is deze film meer dan de moeite waard. Niet alleen zijn er de goede acteerprestaties, er is ook de amusante wijze waarop subtiel kritiek geleverd wordt op het kapitalisme. Vooral in het begin vallen er heel wat leuke sneren op te tekenen bij monde van de links-recalcitrante Fernando. Ook het grote bord dat Fernando ophangt voor de oprit van de hoeve, spreekt boekdelen : '1789'. Dat het gepensioneerde hoofdpersonage de beginselen van de Franse Revolutie wil toepassen op zijn kleine hoeve, is meer dan aandoenlijk. Tijdens de ganse film is er zo goed als geen muziek te horen, maar dat wordt tijdens de eindcredits ruimschoots goedgemaakt met het hartverscheurende "Soldado" van de Cubaanse zangeres Maria Teresa Vera (1895-1965).

Een leuk weetje in de marge : voordat Aristarain een eigen carrière als regisseur op poten zette, was hij assistent-regisseur in een reeks films. Eéntje daarvan steekt er met kop en schouders bovenuit : Once upon a time in the west (Sergio Leone, 1968).