Akkerpop (23.08.2008)

Nu ik mijn verslagen over de laatste twee edities van Akkerpop herlees (zie 2006 en 2007), vrees ik dat ik over de algemene teneur van dit sympathieke festival in herhaling dien te vallen. Het merendeel der bezoekers bezondigt zich aan wraakroepende hoeveelheden pilsener, een euvel waaraan ook ondergetekende zich onder lichte sociale dwang schuldig maakte. Als dit bacchanaal dan ook nog uitmondt in een fuif in de lokale Discotheek 't Fortuin, zijn de rapen helemaal gaar ...

Ondanks deze nefaste omstandigheden, die een objectief concertverslag brutaal in de kiem smoren, zijn er toch een paar optredens blijven hangen.

Zo bijvoorbeeld Trail of Hope, een Hoogstraatse hardcore-band die ik in het verleden zag evolueren van irritant naar gespierder. Vandaag was het op de Mussenakker-corestage nog een streepje beter. Dit is vooral de verdienste van de sympathieke frontman Maarten, die ooit begon als een verlegen zangertje maar die nu met een ongebreideld enthousiasme zijn fans weet op te juinen. "Da plafon moet hier nor beneje" bleken profetische woorden te zijn, want plotsklaps donderden na een gedurfde podiumduik enkele plafondpanelen naar beneden. Een hilarisch moment voor de buitenstaanders, een 'groene lach'-moment voor de Mussen.

De Halve Perziken op Zware Siroop ? Veel geblaat, weinig wol. Dan eerder wat aandacht besteden aan de aangename luister-poprock van het Antwerpse My Hot Pony. Of aan de stonermetal van Bliksem. Misschien waren mijn verwachtingen omtrent deze laatste band iets te hoog gespannen door de vele goede dingen die ik er al over had horen vertellen, of misschien is dit gewoon het type band dat je moet bekijken in een kleine en groezelige club, waar de soundwaves overdonderend luid tussen de muren heen en weer stuiteren. Op het 'grote' Akkerpop-podium waaide het geluid een beetje weg. De altijd wijdbeens acterende Jeroen en de immer hevig pingelende Toon blijven echter twee zalige rockfiguren om te observeren. Verdient zeker een tweede kans, bij voorkeur op 17 oktober a.s. tijdens de nieuwe I Hate Techno-avond in 't Slot.

Over I hate techno gesproken : tijdens de vorige editie (zie hier) was ik best te spreken over de prestatie van Unleash the Fury. Hun robuuste metalcore mag dan al weinig vernieuwend zijn, één en ander wordt dermate strak gespeeld en middels frontman Ron met de juiste attitude geserveerd, dat het plaatje helemaal klopt. Opnieuw een degelijke prestatie dus. Jammer van het geknoei achter de mixtafel. Dat deze band hun naam gemeen heeft met een album uit 2005 van de Zweedse pingelpoedel Yngwie Malmsteen is hen gaarne vergeven.

De verrassing van de dag stond wat kleintjes op de affiche maar was groots op het podium : Otis uit Roosendaal. Nederlanders naar mijn hart. Op hun website lees ik een heerlijke samenvatting van hun concert : "We had to travel a dazzling 35 km to get to this very nice open air festival. Played well, got drunk." En op hun myspace lees ik de 'invloeden' van deze uitmuntende band : "USA For Africa, Band Aid, Gary Glitter, Modern Talking, Bronski Beat, Pink Floyd, Genesis, ELO, Gary Glitter, Parliament Funkadelic, Musical Youth, Slick Rick The Ruler, Usher, Skee-Lo, O-Zone, *N Sync, Alizee, Vjezze Fur, Wiwa, Faberyayo, Gary Glitter, Nebraska-era Bruce Springsteen, Burzum." Dat is nu het type humor waar ik van hou. Zeer explosieve rock met enorm strakke riffs, perfect gebracht. Een terugkeer naar de oer-agressie van de oude '80-s hardcore. Het concert eindigde zoals het hoort : in anarchistische chaos en stembandverscheurend geschreeuw. Ik had achteraf het genoegen om een complimentje te placeren richting twee van de bandleden, terwijl we gedrieën hadden postgevat aan de altijd hilarische Akker-pisgoot. Eén van de beste concerten die ik de laatste jaren op Akkerpop zag. En ik denk dat ene Raf J. uit SF dit ook wel geweldig had gevonden ... (bijgaande foto van hun Akker-gig van hun website geplukt)

Maar we werden verwend, want met The Hickey Underworld stond nog een goede band op het podium. Door de hoeveelheid alcohol die ondertussen door de aderen vloeide, werd echter meer aandacht besteed aan het voeren van onzinnige gesprekken, dan aan de exploten van deze voormalige winnaar van Humo's Rock Rally. Om nog maar te zwijgen over datgene wat The Experimental Tropic Blues Band te bieden had. Tijd om ons 'fortuin' elders te zoeken, haha !