Pukkelpop dag 3 (16.08.2008)

Het Britse This is Menace bracht in de Shelter een leuk setje met strak gevoerde metalcore. Opvallend aan deze band is dat ze met een hele resem gastzangers werken, waarvan er vandaag een vijftal mochten opdraven. Aan twee nummers per kop gaf dat dus een tiental puike nummers. Eveneens Brits en eveneens puik was het combo The Heavy, dat duidelijk geïnspireerd wordt door soul en crossover-funk. Frontman Kelvin Swaby bleek tevens een voorliefde te hebben voor het imiteren van wolvengehuil en trachtte het Club-publiek tot soortgelijke vocalen te bewegen.

In de Chateau liet het hippe duo Fuck Buttons de beats knallen vanachter een batterij knoppen. Aanvankelijk iets te veel beats naar mijn goesting (en een vroege 'song' met veel tribal-geroep was ronduit zwak), maar naarmate het concert vorderde begon de muziek meer op electro-drone te lijken en dat was heel wat meer up my alley. Veel hoge tonen met witte ruis dreven rond op de topzware sound. Geen experimentele geluidscollages in de Marquee, maar wel de doorleefde bariton van Matt Berninger, frontman en songschrijver van Cincinnati's trots The National. Aangrijpende songs, geserveerd met een mespuntje pathos. Jammer genoeg heb ik de volledige set niet kunnen meemaken, want dit is oerdegelijk materiaal.

Het concert van het New Yorkse A storm of light bestond welgeteld uit drie nummers, maar dan wel drie lange lappen muziek. Epische sludgedoom, zwaar beïnvloed door Neurosis. Niet meteen verwonderlijk als je weet dat de man achter dit nieuwe project Josh Graham is, voormalig lid van Red Sparowes én momenteel nog op de loonlijst van Neurosis als visual artist. A storm of light laat zich blijkbaar inspireren door de kracht van de zee, want de visuals bestonden uit beelden van woeste zeeën en robuuste ijsschotsen. De eerste en totnogtoe enige LP heet trouwens "And we wept the black ocean within". De mannen bevaren een ruwe zee en doen dat goed. Alleen jammer dat Neurosis het allemaal al veel eerder en veel beter heeft gedaan.

Heel wat vrolijker ging het er iets later aan toe in de Dance-hall. De compleet kierewiete Gregg Gillis (uit Pittsburgh, Pennsylvania) mocht er aantreden onder zijn podiumact-naam Girl Talk. Gewapend met een laptop mixt Gillis allerlei songs en samples door de boxen in een soort van guerrilla-mashup-stijl. Vooral hiphop met uitstapjes naar dance, gabber en punk. Gillis moet zonder enige twijfel de meest geschifte DJ zijn die ik ooit aan het werk zag. Tijdens zijn set springt hij constant op en neer als een bezetene, duikt af en toe het publiek in, drijft gaandeweg van het zweet en eindigt zijn set enkel nog gekleed in een boxershort, knielend bovenop de DJ-tafel in een hoogst originele mix-pose. Heerlijke waanzin ! Een impressie van het PP-concert kun je zien op dit filmpje, gefilmd tijdens het begin van de set toen het er nog relatief rustig aan toe ging. Heb je wat meer tijd, bekijk dan zeker ook dit : het setje dat Gillis draaide op een oudejaarsavond in Chicago. He's the man !!

Vanop een afstandje het hoofdpodium-concert van The Manic Street Preachers gadegeslaan. Het is een band die ik regelmatig - en onterecht - over het hoofd zie, want het resem prachtige songs dat deze heren uit Wales als adelbrieven kunnen voorleggen, is best wel indrukwekkend. Als je kunt openen met een killersong als Motorcycle emptiness en kunt afsluiten met een al even sterk If you tolerate this your children will be next, dan zijn dat twee boekensteunen om 'U' tegen te zeggen. Het betere rockwerk en de ideale soundtrack tijdens het versterken van de innerlijke mens.

En die versterking was nodig want de Canadese prog-rockers van Black Mountain gaven acte de présence in de Club. Geweldige rock, een soort van kruisbestuiving van het beste wat de psychedelische rock door de jaren heen heeft gebracht. Voor fans van zowel Pink Floyd als Black Sabbath een must. Er werd rijkelijk geplukt uit het recente album In the future. Mooi hoe de fijne verschijning en zweverige stem van zangeres Amber Webber naadloos aansluit bij de ruige sound en looks van haar companen. Zelfs Steve Stevaert zocht een plekje tussen het publiek, maar koos toch voortijdig voor het hazenpad. En wie ging halfweg het concert pal (maar dan ook echt pál) voor onze neus staan ? De ravissante Nathalie Delcroix (van het heel wat minder ravissante Laïs). Ook zij zag dat het goed was. Hopelijk heeft ze wat inspiratie opgedaan ...

Dat Bloc Party een uitstekende band is die op een clubpodium van wanten weet, mocht ik vorig jaar al ervaren in de AB (zie ook hier). Maar ook op het Pukkel-hoofdpodium wisten Kele Okereke (door sommige onverlaten gemakshalve omgedoopt tot 'Olé Olé Bukkake') en de zijnen zich uitstekend staande te houden. Een opvallend goedgemutste Kele bespeelde het publiek als een volleerde volksmenner, maar toch bleef de hoekige postpunk-muziek van de band de hoofdrolspeler. Het kille gevoel van eenzaamheid in een grootstad, van emotionele ontreddering in een nieuw millenium, maar dan wel met de glimlach gebracht. Zeer goed materiaal.

Maar genoeg gespeeld. Tijd voor het échte werk. De pioniers van Neurosis hebben me in het verleden al verschillende malen met een voorhamer bewerkt, en ook vandaag werden er rake klappen uitgedeeld. Vanaf opener Given to the rising was het al raak. Het merendeel van de setlist kwam trouwens uit het laatste album, dat dezelfde naam draagt als het openingsnummer. At the end of the road, Distill (watching the swarm) en Water is not enough volgden elkaar op. Mokerslag na mokerslag. Geen grijntje genade. Een stuk potiger nog dan vorig jaar in de 013 (zie ook hier), maar wel met dezelfde visuals. Steve Von Till en Scott Kelly wisselen elkaar af om het publiek vakkundig af te maken. Een taak die met Left to wander (uit The eye of every storm) en met de allesverwoestende afsluiter Stones from the sky (uit A sun that never sets) professioneel werd afgemaakt. Loeihard en compromisloos. Uiteraard ook geen tijd voor interactie met het publiek, maar een hond die daarom maalt. Slechts één minpuntje : tijdens het concert liet de PA het af en toe afweten (té luid ?). Vooral tijdens afsluiter Stones from the sky leek het geluid af en toe plots weg te vallen. Ik weet wel dat dit op de LP-versie ook zo is, maar als het de bedoeling was om hetzelfde effect op het podium te generen, faalde dit jammerlijk. Desalniettemin een fantastisch concert. De datum 25.04.2009 staat nu al vet in mijn agenda aangestreept : dan zal Neurosis hoofdact én curator zijn op het Roadburn-festival.

Een grotere cultuurschok was nauwelijks mogelijk. Een wandeling langs de Marquee deed ons immers nog de laatste nummers van het concert van Jamie Lidell meepikken. Een man wiens werk de nodige aandacht verdient, maar de timing van Jamie was nogal slecht. En het gebeuk van Neurosis zinderde nog altijd na toen dezelfde wandeling ons ietwat later naar het hoofdpodium bracht, waar de IJslandse fantasy-poppers van Sigur Rós hun ding deden. Het klonk allemaal heel mooi en etherisch, maar de timing was nog altijd slecht. Ik beeldde me een knokpartij totterdood in tussen de leden van Neurosis en die van Sigur Rós. Op het einde van het gevecht steken Von Till en Kelly de vuisten zegevierend de lucht in, staande bovenop een stapel IJslandse en nauwelijks herkenbare lijken ... Op het juiste moment kan de muziek van Sigur Rós hartverscheurend mooi zijn, zoals tijdens het unieke clubconcert dat de band op 06.11.2000 in de AB gaf (shit, is dat al zo lang geleden ?), maar dit was niet het juiste moment.

De driedaagse marathon liep zo stilaan op zijn einde, maar nog was de zak met verrassingen niet volledig leeggeschud. Er vielen zowaar nog ontdekkingen te doen ! Zoals M83 in de Chateau : een electro/ambient-project rond de uit het Zuid-Franse Antibes afkomstige Anthony Gonzalez. Een uitstekende set die zowat het midden hield tussen Zoot Woman en My Bloody Valentine. Eighties pop in een shoegaze-jasje. Mesmerising synth-kitsch. De man bediende zich trouwens van een uitstekende begeleidingsband én van een intrigerende knoppenbox met blauwe lichtjes. Excellente stuff, zo laat op de avond !

Met de laatste krachten mijn oude knoken nog naar de Marquee gesleept, om een stuk te kunnen meemaken van het concert van Elbow. Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik het materiaal van deze Britse band rond frontman Guy Garvey tot voor deze avond helemaal niet kende. Daar moet dringend verandering in komen want het handvol nummers dat ik deze avond zag, bulkten van getalenteerde songsmederij. Misschien niet de meest sexy band van het weekend, maar wanneer Garvey met een knipoog klaagt over de luide buren (in casu Soulwax op het hoofdpodium), geeft elke fan in de halflege Marquee hem overschot van gelijk. Jammer dat ik niet meer van dit concert zag.

Tijdens al dit moois mocht Soulwax op het hoofdpodium proberen te bewijzen de beste rockgroep van België te zijn (zoals ene KM uit H. placht te beweren). Beste rockgroep van België ? Mon oeuil. Met rock had dit niks te maken, het was gewoonweg een DJ-set op het hoofdpodium met - voor de frim - een volledige groepsbezetting. Dat de Humo-review dit 'concert' met vijf sterren beloont, gaat mijn pet te boven. Dat de broertjes Dewaele kunnen mishmashen en aan knopjes kunnen draaien als de beste, is algemeen geweten. Ze behoren niet voor niets tot het illustere kransje van de meest hippe remixers ter wereld. En het is lovenswaardig dat ze ook met hun liveband nieuwe horizonten willen opzoeken. Maar deze set klonk steriel en éénzijdig. Volgens sommigen misschien een visionaire fusie tussen rock en remix, maar mij deed het niets. Of zat daar de vermoeidheid (of de alomtegenwoordige Grimbergen) voor iets tussen ?

Ook op deze derde dag van een uitstekende Pukkelpop-editie weer sterk materiaal gezien. De gouden medaille gaat - hoe kan het anders ? - naar het slopersteam van Neurosis, maar ook Girl Talk, Black Mountain, Bloc Party en M83 verdienen een plekje op het goed bevolkte Pukkel-prijzenpodium.