Slotavond Durga Filmfestival (26.08.2008)

Op deze slotavond van het Durga Filmfestival presents "Bollywood aan de Schelde" in het CC Berchem werd aandacht geschonken aan het bizarre amalgaam aan films dat geproduceerd werd/wordt in het Pakistaanse Lahore, vandaar de naam 'Lollywood'. Samensteller Dirk Van Extergem voorzag het publiek van een korte inleiding, waaruit bleek hoe de Pakistaanse filmindustrie het moest rooien met een fractie van het budget van de grote Bollywood-broer, maar er op één of andere wijze in de piekperiode van de jaren '70 en '80 toch in slaagde jaarlijks ruim honderd films van de band te laten rollen.

Dit leverde op zijn minst gezegd bizarre resultaten op, die nog het best als 'camp' of als 'psychotronic' gecatalogiseerd kunnen worden. Als voorsmaakje werd het publiek getrakteerd op een ruime compilatie van filmfragmenten, die op zijn minst de wenkbrauwen deden fronsen. Compleet van de pot gerukte vechtscènes, licht-erotisch gedans (waaruit een duidelijke voorkeur mag blijken voor de meer Rubensiaanse vrouw ...), rampzalige special effects in krankzinnige horror-flicks, ... : crazy shit !





Zibahkhana (Hell's Ground) - Regie : Omar Khan (2007)

De openingsfilm wordt omschreven als de eerste slasher-film uit Pakistan. Een stel tieners huurt een busje om naar een concert te gaan, besluit om een korte weg te nemen door een sinister bos, komt er eerst een stel zombies tegen om uiteindelijk te eindigen in de klauwen van een krankzinnige serial killer annex uitbener. Opgenomen in full HD biedt de film een aantal interessante groothoekshots die bewust overbelicht zijn. De film is een hommage aan genreclichés : de verwijzingen naar de zombies van Romero en vooral naar The Texas Chainsaw Massacre zijn overduidelijk (ook hier mag een geschift nevenpersonage even plaatsnemen in het tienerbusje en de serial killer is duidelijk geënt op Leatherface, alleen wordt het human skin-masker hier vervangen door een bebloede burka).

Of het gebrek aan coherentie in het script ook een bewuste ode aan het genre is of niet, mag de kijker zelf uitmaken. Zo lijkt de film een verband te willen leggen tussen industriële vervuiling en het bestaan van zombies, maar met dit thema wordt verder niks gedaan. De tieners rijden nauwelijks onder de indruk enkele zombies omver en rijden verder het bos in alsof er nauwelijks iets gebeurd is. Ook hilarisch : al redelijk vroeg wordt één van de tieners door een zombie gebeten. Hij slaat groen uit en begint bloed over te geven, maar zijn kameraden blijven het hardnekkig beschouwen als een zijeffect van een slechte paddo en besteden nauwelijks aandacht aan hem. Nog hilarisch : vlak nadat enkele van zijn vrienden op bloederige wijze zijn afgeslacht, besluit de enige nog levende jongen zijn kans te wagen bij het enige overlevende meisje. Good timing, kid !

Regisseur Khan laat tevens overduidelijk zijn voorliefde blijken voor Zinda Laash (Dracula in Pakistan), de tweede film van vanavond. Vroeg in de film ligt één van de tieners in zijn bed te kijken naar de DVD. Wat later mag acteur Rehan (de oorspronkelijke vertolker van de bloeddorstige vampier) opdraven in een leuke cameo als verkoper van louche geestesverruimende producten. Het wordt er extra dik opgelegd wanneer één van de tieners vraagt : "zeg, ben jij niet die acteur uit Zinda Laash ?"





Zinda Laash (Dracula in Pakistan / The living corpse) - Regie : Khwaja Sarfraz (1967)

Losjes gebaseerd op Bram Stoker's Dracula wordt in dit curiosium uitgegaan van een iets andere premisse : professor Tabani tracht in zijn wel zeer spartaans ingericht laboratorium (meer dan enkele borrelende flesjes heb je niet nodig !) een levenselixir te brouwen. Maar na van het goedje gedronken te hebben, verandert hij in een bloeddorstige vampier. De onfortuinlijke dokter Aqil belandt pardoes in het gotische kasteel van Tabani, wordt gebeten en sleurt aldus zijn hele familie mee in de jacht op de vampier. De broer van Aqil neemt het op zich om de vampier te vernietigen ...

Deze allereerste Pakistaanse horrorfilm (en de enige die ooit een X-rating kreeg) werd een onverwachte culthit. Naar Westerse normen is deze prent nauwelijks angstaanjagend (vlak voordat Tabani's tanden de aderen van zijn slachtoffers penetreren, volgt er altijd een nette overgang naar een zwart scherm), maar toch is deze prent - zeker voor cultliefhebbers - meer dan het bekijken waard. De sfeerschepping in Tabani's kasteel is opvallend trouw aan de quintessentiële Dracula van Tod Browing (1931). De scène waarin Tabani aan zijn raam verrukt staat te luisteren naar sinistere nachtelijke geluiden, is bijna letterlijk een copie van de bekende scène met Bela Lugosi ("The children of the night - what music they make"). Professor Tabani (vertolkt door Rehan) heeft meer weg van Christopher Lee en ook de vroege lab-experimenten refereren aan Hammer-horror.

Maar té goed mag het ook niet zijn, anders blijft het geen 'cult' meer. De meeste acteurs doen zeer houterig hun ding en zonder voorkennis van het Dracula-verhaal houdt het hele verhaaltje weinig steek. Bovendien moet er af en toe gedanst worden. Zo is het handig meegenomen dat de broer van Aqil toevallig bij de uitbater van een herberg terecht moet voor meer info over de vampier : een herberg is immers de ideale locatie voor plotselinge uitbarstingen van zang en dans. Ook de fatale ontmoeting van dokter Aqil met een vrouwelijke vampier wordt begeleid door een curieuze dans. En een picknick van een jong meisje uit de Aqil-familie met haar vriendinnen moet wel uitmonden in collectief gehuppel en gezang.

Helemaal campy is de soundtrack van de film. Een bizar samenraapsel van opvallend vrolijke tunes op de meest ongepaste momenten. Wanneer dokter Aqil zijn noodlot tegemoet rijdt naar het kasteel van de vampier, wordt dit opvallend genoeg begeleid door een vrolijke versie van La Cucaracha !! Ook fragmenten uit de komische opera The merry wives of Windsor (Otto Nicolai) en een versnelde versie van de ouverture van de Barbier van Sevilla (Rossini) passeren de revue.

Gelet op het zeer beperkte budget waarmee deze film werd gemaakt, de scherpe bochten die de makers moesten nemen om de strenge censuur te omzeilen, het respect voor het oorspronkelijke materiaal én de cultuureigen elementen, is Zinda Laash een absoluut aan te raden curiosum.

Website Zinda Laash