Wild side

Regie : Sébastien Lifshitz (2004)

Stéphanie is een transseksueel die in Parijs overleeft door zich te prostitueren. Ze heeft een relatie met de jonge Maghrebijn Djamel, die als mannelijke prostitué zijn klanten ronselt in de toiletten van het Gare du Nord, en met de Russische plattelandsjongen Mikhail. Deze laatste leerde ze kennen toen hij door één van haar klanten als een soort moderne Midnight Cowboy van straat werd geplukt en tegen betaling seks met haar had. Wanneer de moeder van Stéphanie zwaar ziek wordt, reist het trio af naar het platteland om de zieke in haar laatste dagen bij te staan. Vooral voor Stéphanie maar ook voor Djamel en Mikhail komt het verblijf op het platteland neer op een harde confrontatie met hun eigen bestaan ...

De reacties op deze film zijn zeer divers, en dat heeft vooral te maken met het feit dat de film een flink aantal seksueel zeer expliciete scènes bevat. Deze scènes stoten veel kijkers tegen de borst en leiden jammer genoeg de aandacht af van het feit dat deze film in wezen een zeer intiem en oprecht beeld schetst van enkele mensen die als wrakhout aan de zelfkant van de maatschappij dobberen.

Dit harde en grauwe aspect van de film leverde bijvoorbeeld de volgende commentaren op : "The woe-is-me, pity-please ambiance with which Lifschitz has suffused his movie becomes more than a little hard to take." - "Welcome to the world of film festival cinema. We hope you enjoy your stay, or at least don't fall asleep in the next hour and a half." - "The primary impression is lots of moping and mooning, plus a song at the beginning with some of the worst lyrics you've ever heard." De laatste commentator pleegt een hint naar de weinig relevante intro van de film, waarin de androgyne Antony Hegarty (jawel, die van Antony and the Johnsons) een liedje zingt in de trant van "are you a boy or are you a girl".

Toch wens ik de film het voordeel van de twijfel te gunnen. De zelfkant van de maatschappij is altijd zowel afstotend als fascinerend en het siert Lifshitz dat hij geprobeerd heeft om diepmenselijke emoties te tonen bij vaak verguisde outcasts. Ik sluit me dan ook eerder aan bij deze meningen : "The collage of poetic visual asides and emotional exchanges courts effusiveness, but it remains earnest and hauntingly expressive of an inner human turmoil." - "Lifshitz successfully maneuvers his trio of outcasts toward a state of grace: His vision of misfit utopianism, in its own quiet way, is as defiant as anything in Fassbinder."