Bohren & Der Club of Gore - Alexander Tucker (ABclub - 15.10.2008)

De Brit Alexander Tucker heeft een drietal platen uitgebracht op het ATP-Recordings-label, heeft samengewerkt met Stephen O'Malley op diens Ginnungagap-project en is ook een niet onverdienstelijk grafisch artiest. Op muzikaal vlak grossiert de man in het scheppen van elkaar overlappende loops. Gebruik makend van verschillende instrumenten (cello/electrische gitaar/akoestische gitaar/stemgeluid) creëert hij verschillende geluidslagen en manipuleert hij de live ingespeelde repetitieve akkoorden. Aldus improviseerde Tucker twee uitstekende lappen muziek in elkaar, waarbij monolitische drone werd afgewisseld met zuiver getokkelde riffs. Het geheel riep regelmatig echo's op van Six Organs of Admittance, en dat mag een verdienste genoemd worden.

Het Duitse Bohren und der Club of Gore weerklinkt de laatste weken op zeer regelmatige basis door mijn luidsprekers. Enkele dagen geleden zag het zesde album van dit in 1992 opgerichte combo het levenslicht. Het plaatje werd Dolores gedoopt en gaat naadloos over in de rest van het oeuvre van dit unieke kwartet. Er zijn verschillende termen uitgevonden om de muziek van Bohren te typeren : horrorjazz, doempiano, slowcorejazz, ... Alle nummers worden gekenmerkt door een extreem traag tempo, een diepe bas, zeer minimalistische drums, spaarzame doch helder klaterende piano- of saxofoonnoten en a-lyrische sfeervocalen. Of zoals op de ATP-site te lezen valt : "They created an unholy ambient mixture of slow jazz ballads, Black Sabbath doom and down tuned autopsy-sounds."

De vier heren traden op in een zeer duistere omgeving. De enige lichtbronnen op het podium vormden vier kleine spots, opgehangen aan hoge microstatieven, naar beneden schijnend op de hoofden van de vier muzikanten. Een vijfde lichtbron vormde een soort van ronde hoes die voor de bassdrumvel stond. Dit vilten geval had als afbeelding de cover van de nieuwe plaat (maar dan wel zonder de titel Dolores) en werd stijlvol langs achteren verlicht. De basskick dreunde ontieglijk zwaar door de AB-club. Ook de lichtjes distorted basgitaar voorzag het geheel van een topzware body. Van drumroffels is tijdens een Bohren-concert nauwelijks sprake. Af en toe een tik, een veeg, een slag. Al even spaarzaam als het beroeren van de bassnaren. Elke basnoot wordt pas na het uitsterven ervan door een nieuwe basnoot opgevolgd.

Vermits de meeste songs zeer nauw aan elkaar verwant zijn, is het moeilijk om een setlist samen te stellen. Feit is dat het concert anderhalf uur duurde en dat het me geen seconde verveelde. Ik werd onweerstaanbaar meegezogen in het unieke spectrum dat me werd voorgeschoteld. De muziek van Bohren heeft onmiskenbaar een hypnotiserend effect. Vooral veel splinternieuwe nummers uiteraard, maar ook enkele oudere nummers zijn me bijgebleven : Constant fear (uit Black Earth), de afsluiter van de reguliere set Zeigefinger (uit Geisterfaust) en het geweldige afsluitende bisnummer Midnight black earth (openingsnummer van Black Earth).

De gortdroge bindteksten - al even traag en minimalistisch als de muziek en in zeer rudimentair Engels met een beetje Duits haar op - maakten dit geweldige concert helemaal af. Ik kijk al zeer reikhalzend uit naar het concert van Bohren op de komende Nightmare before christmas-editie van ATP. Gans toll !!