Guido Belcanto (Warande - 11.10.2008)

Vanavond bracht Guido Belcanto de première van zijn nieuwe show naar aanleiding van de release van zijn nieuwe plaat "Ik zou mijn hart willen weggeven".

Het intieme clubconcert in de Singer, waarvan ik eerder dit jaar een bevoorrechte getuige was, blijkt thans toch voor een stuk een tryout geweest te zijn om een aantal klassiekers nog eens door te nemen, die ook op de première in een uitverkochte Warande aan bod mochten komen. Zo hoorden we vanavond o.a. Willy en Wanda, In uw sacoche, het sterke dubbelluik Het geluk in de armen van een vrouw en Rome bij nacht (een uitstekende versie met electrische gitaar als hoofdinstrument i.p.v. de piano), en de nogal voorspelbare maar onweerstaanbare bisronde Mijn verjaardag, Op het zeildoek van de botsauto's en Plastic rozen verwelken niet.

Het was leuk om ook Kom mee naar boven (uit de debuutplaat Op zoek naar romantiek) nog eens te horen. Eerder verrassend was de keuze voor Alzheimer Blues (uit Koning & Clochard).

Doorheen het dozijn oudere nummers zat natuurlijk het repertoire van de nagelnieuwe plaat verweven. Geopend werd met een trage en instrumentale intro, die echo's aan spookachtige deltablues opriep, om vervolgens over te gaan in het uitstekende openingsnummer Op de pechstrook van het leven, tevens de openingstrack van de nieuwe plaat. Al snel daarna volgde een ode aan het vrouwelijke alter ego van Belcanto (Gina Divina) middels het nummer Aanbid me dan, dat door Belcanto al lange tijd live wordt gebracht maar nog niet eerder op plaat was gezet. Lieten bij mij ook een sterke indruk na : het droefgeestige La Pasionaria en de sterke titeltrack Ik zou mijn hart willen weggeven. Ook Hallo goeiedag (een cover van een nummer van John Prine) en Waarom altijd dat katholieke denken zijn meteen vintage Belcanto.

Een brief aan een huwelijksbureau (Madama Louise), een guitige cover van een nummer van Nick Lowe (Half a boy and half a man wordt in het universum van Belcanto Half een man en half een vrouw) en een typisch staaltje Belcanto-melancholie (Too busy loving myself) kregen ook een live-versie mee. Gelukkig waren de wat mindere nummers zwaar in de minderheid. Vooral Mijn lief houdt van cowboyfilmen viel nogal licht uit.

Opvallend aanwezig in de show was het element "blues". Niet alleen de instrumentale intro en het veelvuldig gebruik van de pedalsteel wezen op deze invloed, maar vooral ook enkele video's die (met overigens een nauwelijks hoorbaar geluid) vóór en na de show werden getoond. Opnames van stokoude bluesmuzikanten, waarbij vooral Pink Anderson veelvuldig in beeld kwam. Jawel, dezelfde Pink Anderson wiens voornaam door ene Syd Barrett werd gebruikt als de voorste helft van de naam van een bekend Brits ensemble ...

In een volgepakte schouwburg ervaar je natuurlijk bijlange na niet de intimiteit van een kleine club, waar authentieke zelfkant à la Belcanto thuishoort. En ook al vertelt hij vaak dezelfde grapjes en beroept hij zich vaak op eenzelfde repertoire, toch wist hij mij af en toe weer flink te raken. Belcanto is the (wo)man !